Een rechtszaal vol gefluister
De gepolijste eikenhouten deuren van de rechtszaal in Ohio zwaaiden open en Ryan Cooper kwam binnen. Op zijn zeventiende gedroeg hij zich niet als een nerveuze verdachte, maar als een beroemdheid die een podium oploopt. Zijn sneakers piepten over de tegels, zijn handen diep in de zakken van zijn hoodie.
Er verscheen een grijns op zijn lippen, alsof hij al gewonnen had.
De rechtszaal, vol buren, verslaggevers en vermoeide ambtenaren, gonsde van het gefluister. Dit was de jongen die in huizen had ingebroken, auto’s had gestolen en de politie in zijn gezicht had uitgelachen. Dit was zijn derde arrestatie in één jaar, en toch stond hij daar, te pronken alsof de wet geen vat op hem had.
Rechter Alan Whitmore, een man met tientallen jaren ervaring, zag hoe Ryan naar de tafel van de verdachte toe liep. Hij had geharde criminelen en huilende first-offenders voorgezeten. Hij had berouw en ontkenning, wanhoop en hoop gezien. Maar Ryans arrogante grijns was iets heel anders.
Het bewijs tegen hem was onomstotelijk. Toch schreeuwde de lichaamstaal van de jongen één boodschap: Je kunt me niet raken.
Een spot van het hof
Toen hem werd gevraagd of hij wilde spreken vóór de uitspraak, boog Ryan zich voorover naar de microfoon. Zijn stem droop van het sarcasme.
« Ja, Edelachtbare. Ik kom hier waarschijnlijk volgende maand toch weer terug. Jeugddetentie? Graag. Het is net een zomerkamp met sloten. »
Er ging een golf van gezucht door de zaal. De aanklager schudde walgend haar hoofd. Zelfs Ryans openbare verdediger sloeg verlegen zijn ogen neer.
Rechter Whitmores kaken spanden zich. Hij had al eerder arrogantie gezien, maar Ryans verzet grensde aan openlijke spot.
« Meneer Cooper, » zei de rechter streng, « u denkt dat de wet een spel is. U denkt dat uw leeftijd u beschermt tegen de gevolgen. Maar ik verzeker u, u staat op de rand van een afgrond. »
Ryan haalde zijn schouders op. « Kliffen maken me niet bang. »
Een stem uit de galerij
Toen klonk er een stem die niemand verwacht had.
“Genoeg, Ryan!”
Alle hoofden draaiden zich om. Karen Cooper, Ryans moeder, was opgestaan. Een vrouw van begin veertig, haar gezicht was bleek, haar handen trilden, maar haar ogen brandden met een zeldzaam vuur.
Maandenlang had ze bij elke hoorzitting zwijgend toegezongen en gebeden dat haar zoon zou veranderen. Ze had hem bij de buren opgevangen, leraren gesmeekt en hem vaker dan ze kon tellen uit de problemen geholpen. Maar hem voor een volle rechtszaal over zijn misdaden horen opscheppen, brak iets diep in haar.
« Je kunt daar niet meer staan en doen alsof dit een grap is. Niet meer. »
De kamer viel stil. Zelfs rechter Whitmore leunde geïntrigeerd achterover. En voor het eerst verdween Ryans zelfvoldane uitdrukking.
