Op een regenachtige avond in een klein stadje zag een jonge serveerster, Emily Parker, vier kleine meisjes dicht op elkaar zitten buiten het raam van haar eetcafé. Hun kleren waren gescheurd, hun gezichten bleek en hun ogen droegen de stille last van honger en eenzaamheid. Emily’s hart zonk in haar schoenen. Deze meisjes hadden niemand op de wereld – geen ouders, geen warm thuis om naar terug te keren.
Zonder aarzeling nodigde ze hen binnen en zette vier borden met eten voor hen neer. Die ene vriendelijke daad zou onbewust de volgende twaalf jaar van haar leven bepalen. Vanaf die avond maakte Emily er stilletjes haar missie van om voor de meisjes te zorgen. Elke dag na haar lange diensten in het restaurant spaarde ze een deel van haar fooien om eten voor ze te kopen.
Ze vond tweedehands kleding voor ze, hielp met schoolspullen en leerde ze zelfs lezen en schrijven aan haar keukentafel. Tien lange jaren stond Emily hen bij als een moeder, zonder er iets voor terug te verwachten. Zelf had ze het moeilijk: ze werkte dubbele diensten, sloeg maaltijden over en gaf haar eigen dromen op.
Maar telkens wanneer ze de meisjes met volle buiken zag glimlachen, wist ze dat haar offer de moeite waard was. Maar het leven was niet altijd even rooskleurig. Buren fluisterden dat ze haar leven verspilde aan kinderen die niet van haar waren. Sommigen spotten met haar omdat ze haar zuurverdiende geld uitgaf aan kinderen waarvan ze dachten dat ze nooit iets zouden opleveren.
Zelfs Emily vroeg zich soms af hoe lang ze het nog zou volhouden. Maar wanneer de meisjes haar hand vasthielden en haar Mama Emily noemden, koos ze voor liefde boven twijfel.
Op een avond zat ze na een lange dag in haar kleine houten stoel thee te drinken, toen het verre gebrul van een krachtige motor door haar stille straat galmde. Ze boog zich voorover, verbaasd – dure auto’s kwamen nooit in deze arme buurt. Het geluid werd luider totdat een gestroomlijnde zwarte SUV de hoek om kwam, zijn gepolijste carrosserie glinsterend als iets uit een andere wereld.
Emily’s hart sloeg een slag over. Ze had nog nooit zo’n voertuig vlakbij haar huis zien stoppen. De SUV remde af voor haar verweerde huis en haar handen trilden toen ze haar theekopje neerzette. Vragen schoten door haar hoofd. Wie zou dit zijn? Was er iets mis? Zat ze in de problemen?
Het bestuurdersportier ging open en een lange man in pak stapte uit, die snel de achterdeuren opende. Emily hield haar adem in toen vier jonge vrouwen tevoorschijn kwamen, elegant gekleed, hun ogen gericht op haar huisje.
Even herkende ze hen niet. Ze zagen er zo anders uit – zo volwassen, zo succesvol. Toen, plotseling, wist haar hart wat haar ogen niet konden ontkennen. Het waren zij. De vier weesmeisjes die ze had gevoed en grootgebracht. Tranen vertroebelden haar zicht toen ze fluisterde: « Het kan niet… zouden zij het echt zijn? »
De jonge vrouwen draaiden zich met een brede glimlach naar haar om. Voordat Emily zich kon verroeren, renden ze al naar haar veranda. Haar oude houten treden kraakten onder het gewicht van hun gehaaste voeten, en Emily stond verstijfd, niet in staat haar ogen te geloven.
“Mama Emily!” riep een van hen, haar stem overvloeiend van vreugde en dankbaarheid.
