Ja, ik zag je kleine moeder mijn sieraden uit het doosje in haar tasje stoppen. Haal ze er dus meteen uit, anders maak ik dat tasje leeg, samen met je moeder!
— Zet het terug waar het hoort.
De zin viel zachtjes, maar met het gewicht van een steen, in de duisternis van de slaapkamer.
Het was geen verzoek.
Het was een eis, koud en emotieloos.
Ksenia stond op de drempel en kon nauwelijks de deur oversteken.
Hij liep naar de telefoon die hij op het nachtkastje had laten liggen en bleef even staan toen hij zijn schoonmoeder in haar kamer zag.
Maar de volgende seconde veranderde een triviaal tafereel in iets monsterlijks en onherstelbaars.
Galina Borisovna, mollig en altijd zo zacht en ongevaarlijk als een zoet broodje, zat op de rand van haar en Denis’ bed.
Voor haar, op de zijden sprei, stond het kleine doosje van Ksenia: een doosje van Karelisch berkenhout, een geschenk van haar vader.
En de hand van de schoonmoeder, bedekt met gouden ringen met goedkope zirkonen, had net een beweging gemaakt: ze stopte iets in haar omvangrijke kunstleren tas die schitterde in de lichtstraal uit de gang.
Ksenia herkende die gloed.
Haar favoriete saffieren oorbellen en de fijne gouden ketting die ze bijna nooit afdeed.
Galina Borisovna huiverde zo erg dat haar kin begon te trillen.
Ze trok abrupt haar hand uit haar tas, maar het was te laat.
Haar normaal gesproken blauwe, slaperige ogen knipperden van angst.
Hij keek naar zijn schoondochter en er verscheen een scala aan emoties op zijn gezicht: de paniek van een dier dat op heterdaad betrapt wordt, plotselinge verwarring en tegelijkertijd beginnende vergrijpen, koppig en brutaal.
Ksenia deed een stap naar voren.
Hij verhief zijn stem niet en ook zijn gezichtsuitdrukking veranderde niet.
Iedereen werd teruggebracht tot dit tafereel: hun slaapkamer, hun bed, hun juwelen en de hand van de vrouw die hen zojuist had gestolen.
— Galina Borisovna, leg wat je hebt meegenomen onmiddellijk terug.
Nu meteen.
In plaats van te gehoorzamen, deed de schoonmoeder iets wat Ksenia nooit had verwacht.
Ze sloeg de tas dicht en drukte hem tegen haar dikke borst, alsof het geen belachelijke tas met gestolen goederen was, maar een baby die uit de brand was gered.
— Ksiushenka, wat zeg je? Ik was gewoon… haar aan het bewonderen, — stamelde hij, maar zijn stem klonk nep en onovertuigend.
— Je hebt zulke mooie dingen…
Ksenia luisterde niet naar haar.
De leugen was zo overduidelijk en onhandig dat het geen woede opriep, maar afkeer.
Hij deed nog een stap en pakte zijn tas.
Ik had geen zin om te vechten.
Ik wilde hem alleen maar meenemen en zijn spullen schudden.
En precies op dat moment ontstond er een muur tussen hen.
Denis kwam de kamer binnen, aangetrokken door een zesde zintuig of door de vreemde stilte.
Hij zag het begin niet.
Hij zag alleen het einde: zijn vrouw, met een stalen gezicht, die haar hand uitstak naar haar moeder, en haar moeder die angstig haar tas vasthield.
Zijn reactie kwam onmiddellijk.
Dier.
— Raak mama niet aan!
Zijn gebrul was zacht en dreigend.
Hij liep naar voren en greep Ksenia’s pols vast met zijn brede, sterke hand.
Zijn vingers sloten zich als een bankschroef.
Hij duwde haar niet.
Hij ging simpelweg tussen hen in staan en werd zo een levend schild voor zijn moeder.
« Wat denk je wel dat je aan het doen bent?! » snauwde hij haar toe, terwijl hij haar aankeek alsof ze een vreemde was, een gevaarlijke vrouw die in zijn huis was ingebroken.
Ksenia liet langzaam haar andere hand zakken.
Ze keek naar de vingers die haar pols vastgrepen, keek toen naar haar gezicht, vertrokken van woede, en vervolgens naar haar schoonmoeder, die achter haar brede rug alweer haar kalmte herwon en de houding aannam van een beledigde, onschuldige vrouw.
En op dat moment besefte ze dat de oorbellen en de ketting nog wel het minste waren van wat ze zojuist had verloren.
De druk was enorm.
