Drie jaar lang hield ik zielsveel van Ryan. Ik vierde zijn overwinningen, steunde hem in moeilijke tijden en fantaseerde dat we ooit samen een leven zouden opbouwen.
Dus toen onze trouwdag eraan kwam en hij me vertelde dat hij een reservering had gemaakt bij een chique restaurant in het centrum en dat hij een « verrassing » in petto had, wist ik niet alleen wat er ging gebeuren, ik wist het ook zeker.
Ik krulde mijn haar. Ik liet mijn nagels doen. Ik droeg de smaragdgroene jurk waarvan hij altijd zei dat die mijn ogen deed « stralen als de lente ».
Ik was klaar voor een ring.
In plaats daarvan werd ik eraan herinnerd hoe klein hij me al die tijd had laten voelen.
Een feest dat niet voor mij bedoeld was
We hebben de hapjes en de wijn doorgenomen. Ryan was ontspannen, bijna duizelig, alsof hij een geheim had. Ik zat daar, met de zenuwen in mijn maag, mijn handen licht trillend onder het tafelkleed.
Toen kwam het dessert.
De ober zette een delicaat wit bord neer met gouden versieringen, waarop in chocoladekleurige letters stond:
“Gefeliciteerd met je promotie!”
Maar het punt is: ik had geen promotie gekregen. Sterker nog, ik was er gewoon voor overgeslagen . De baan waar ik meer dan een jaar naartoe had gewerkt, was toegewezen aan een man die ik persoonlijk had begeleid. De reden? Roddels op kantoor suggereerden dat ik waarschijnlijk op het punt stond te trouwen en een gezin te stichten – te afgeleid om leiding te geven , zeiden ze.
Het was een stille, wrede vorm van seksisme. En Ryan wist hoeveel pijn het me deed.
En toch was hij daar, grijnzend aan de andere kant van de tafel, wachtend tot ik om de ‘grap’ zou lachen.
« Positieve vibes, schat, » zei hij met een schouderophalen. « Ik probeer het gewoon te manifesteren. »
