« Morgen trouw ik met Laura, de vrouw die drie jaar geduldig op me heeft gewacht. Alles is klaar; onze beide families hebben de bruiloft zorgvuldig gepland. Maar diep in mijn hart blijft een onuitwisbare schaduw hangen: de herinnering aan Mariana, mijn eerste vrouw, die vier jaar geleden omkwam bij een auto-ongeluk. »
Die dag staat als een litteken in mijn geheugen gegrift. Mariana was vroeg naar de markt vertrokken om een maaltijd te bereiden voor de sterfdag van mijn vader.
En toen sloeg dat telefoontje mijn leven in duigen:
« Uw vrouw heeft een ongeluk gehad… We hebben alles gedaan wat we konden, maar ze heeft het niet overleefd. »
Toen ik aankwam, was haar lichaam levenloos, maar de lieve glimlach die ik zo goed kende, stond nog steeds op haar gezicht.
Ik had het gevoel dat de wereld onder mijn voeten instortte. Een jaar lang leefde ik als een geest.
Het huis waar we zo hard aan hadden gewerkt, was een koude en lege plek geworden. Elke keer dat ik mijn kast opende en haar wasverzachter rook, stortte ik in.
Mijn vrienden en familie drongen erop aan dat ik mijn leven opnieuw moest opbouwen, maar ik schudde alleen mijn hoofd. Ik geloofde dat ik niemand meer verdiende en dat ik nooit meer zou liefhebben.
Totdat Laura in mijn leven kwam.
Ze was een nieuwe collega, vijf jaar jonger dan ik. Ze was niet opdringerig of opdringerig.
Maar haar stille genegenheid liet me langzaam zien dat mijn hart nog steeds warmte kon voelen. Als ik aan Mariana dacht, ging ze gewoon naast me zitten en bood ze me een kop thee aan.
Als het lawaai van de straat herinneringen aan de tragedie opriep, hield ze mijn hand vast tot ik gekalmeerd was.
Drie jaar lang heeft ze me nooit gevraagd het verleden te vergeten; ze wachtte gewoon met eindeloos geduld tot ik er klaar voor was om mijn hart weer te openen.
En daarom besloot ik met haar te trouwen.
Maar voordat ik die stap zette, voelde ik de behoefte om Mariana te bezoeken, haar graf schoon te maken en er wierook op te branden. Ik wilde geloven dat ze, waar ze ook was, mij ook gelukkig wilde zien.
Het miezerde lichtjes die nacht. De begraafplaats was leeg, alleen de wind die door de eucalyptusbomen ruiste en verbrak de stilte. Ik droeg witte bloemen, een tafelkleed en een boeket kaarsen. Met trillende handen legde ik de chrysanten op het graf en fluisterde:
« Mariana, morgen trouw ik met een andere vrouw. Ik weet dat als je nog leefde, je ook zou willen dat ik iemand aan mijn zijde vind. Ik zal je niet vergeten, maar ik moet verder… Ik kan niet meer op Laura wachten. »
Een traan viel zonder dat ik het merkte. Terwijl ik de grafsteen schoonmaakte, hoorde ik zachte voetstappen achter me.
Ik draaide me om, mijn ogen nog steeds rood.
Een slanke vrouw van in de dertig stond voor me, gekleed in een lichtbeige jas. Haar haar wapperde in de wind en er straalde verdriet uit haar ogen.
« Het spijt me, ik wilde je niet bang maken, » zei ze met trillende stem.
Ik knikte en veegde mijn tranen weg.
« Het heeft geen zin… Ben je hier om iemand te bezoeken? »
Ze zweeg even, keek naar een ander graf en antwoordde:
« Ik kwam mijn zus bezoeken. Ze is omgekomen bij een auto-ongeluk… vier jaar geleden. »
Mijn hart stond stil. Ik las de inscriptie op de grafsteen:
Gabriela Ramírez – 1992-2019.
Precies dezelfde datum als Mariana’s overlijden.
« Je zus… is op dezelfde dag overleden als mijn vrouw. »
Ze opende haar ogen, verrast, en keek me aan:
« Is je vrouw ook op dezelfde dag overleden? »
Ik knikte en vertelde haar wat er gebeurd was.
Haar ogen vulden zich met tranen toen ze een boeket witte lelies op het graf van haar zus neerzette.
« Die dag was Gabriela op reis met een vriendin… Ik dacht niet dat het haar laatste reis zou zijn. Ze vertelde het me huilend. »
De stilte van de begraafplaats omhulde ons. Ik voelde een vreemde verbondenheid, alsof het verdriet van twee vreemden elkaar toevallig had ontmoet.
Toen hij afscheid nam, zei hij:
