De woonkamer was die dag stil en zwaar van stilte. De gordijnen waren dichtgetrokken, waardoor het zonlicht werd gedempt, en de lucht leek zijn adem in te houden. Laura zat stijfjes op de rand van de crèmekleurige bank, haar vingertoppen rond de rand van een theekopje dat ze niet had aangeraakt.
Tegenover haar stond Curtis lang en koud, zijn stem klonk kortaf, alsof hij het gesprek zo snel mogelijk wilde beëindigen.
« Ik heb alles getekend, » zei hij botweg. « De advocaat stuurt je maandag de definitieve aanmaning. »
De woorden kwamen als stenen in de lucht terecht.
Haar koffer stond bij de deur, netjes ingepakt, alsof twaalf jaar huwelijk niets meer waren geweest dan een weekendtripje dat nu ten einde liep.
Laura antwoordde niet. Ze keek hem alleen aan – de man van wie ze ooit had gedacht dat hij haar toekomst was.
« We gingen nergens heen, Laura, » vervolgde Curtis, zijn toon hard maar vreemd vermoeid. « Geen kinderen. Geen vonk. Ik kan niet blijven wachten op iets dat nooit zal gebeuren. »
Ze fluisterde: « Ik heb het geprobeerd, Curtis. »
« Ik wilde het ook, » antwoordde hij. Maar hij deed de deur al open.
Een rode SUV stond buiten te wachten, met draaiende motor. En op de passagiersstoel zat Carol – de jongere vrouw uit zijn kantoor, altijd gepoetst met hakken en lippenstift, zonder geschiedenis, zonder littekens, zonder jaren van gedeelde worstelingen.
Curtis liep naar buiten.
Laura stond aan tafel en staarde naar de scheidingspapieren, naar haar handtekening naast de zijne. Ze had op dat moment geen idee dat het kleine, bijna vergeten detail van die papieren ooit haar lot zou veranderen.
De spreekkamer rook naar antisepticum en lavendel. Laura zat tegenover dokter Evans, haar handen stevig in haar schoot gevouwen.
« Uw kans op een natuurlijke bevruchting is extreem laag, » zei hij, terwijl hij haar een map toe schoof. « Uw AMH-waarden zijn sinds vorig jaar verder gedaald. »
Haar keel werd dichtgeknepen. Haar borst deed pijn.
« Is er dan niets meer te proberen? » vroeg ze.
De dokter glimlachte vriendelijk en meelevend. « We hebben de meeste opties al uitgeput – tenzij u IVF met donorsperma overweegt, of… » Hij aarzelde even en voegde er toen aan toe: « een bestaand monster. »
Die nacht zat Laura opgerold op de bank, gewikkeld in een deken die geen warmte bood. Tranen vloeiden onbedaarlijk.
Haar oudste vriendin, Margaret, arriveerde met twee dampende kopjes koffie en een zak gebak. Ze had geen uitleg nodig. Eén blik op Laura’s gezicht vertelde haar alles.
« Het ging niet goed, » fluisterde Laura. « Geen schijn van kans. Niet op natuurlijke wijze. »
Margaret kneep in haar hand. « Natuurlijk betekent niet veel meer. Je hebt altijd gezegd dat je moeder wilde worden. Als dat is wat je wilt, Laura, geef dan niet op. Zorg er gewoon voor dat je het voor jezelf doet – niet voor wraak, niet voor Curtis. Voor jou. »
Die woorden plantten een zaadje van vastberadenheid.
