Mevrouw Helen Carter , literatuurdocente aan een Amerikaanse middelbare school in een klein stadje, woonde sinds de dood van haar ouders alleen. Als alleenstaande vrouw geloofde ze altijd dat haar leven genoeg was met haar leerlingen, haar boeken en de middagen waarop ze in de zon stond en naar het schoolplein staarde, bedekt met de schaduwen van de eikenbomen.
Op een winterochtend, toen ze terugkwam van de markt en langs een oude kerk liep, hoorde ze een zacht gehuil.
Verstopt achter wat struiken lagen twee pasgeboren baby’s , onhandig gewikkeld in een oude lap. Ernaast lag een klein stoffen tasje met wat gebruikte kleren en een verfrommeld briefje waarop stond:
« Als iemand een goed hart heeft, help ons dan alsjeblieft om ze op te voeden. We kunnen ze niet houden. Het spijt ons. »
Zonder de politie te waarschuwen of iemand te raadplegen, nam mevrouw Helen de jongens mee naar huis, alsof het een natuurlijk instinct was.
Ze noemde ze Michael en Peter – twee namen die vertegenwoordigden wat ze het meest verlangde: een leven vol licht en vrede .
Het leven werd moeilijker dan ooit. Haar schamele lerarensalaris was niet genoeg om twee opgroeiende kinderen groot te brengen.
Helen begon met bijles geven, ‘s avonds taarten verkopen en documenten typen voor het schoolbestuur.
Maar ze klaagde nooit .
Op de nachten dat Michael hoge koorts had en op de ochtenden dat Peter om zijn moeder huilde, omhelsde ze hen beiden en fluisterde:
—Ik ben het, Helen… Mam is hier. Niemand zal hen ooit nog in de steek laten.
De tijd verstreek.
Michael was briljant in wiskunde.
Peter hield van schilderen.
Ze zijn allebei opgegroeid met gehoorzame en liefdevolle kinderen. Ze wisten hoe hard hun adoptiemoeder werkte en deden daarom altijd hun best op school.
Hoewel ze geen geboorteaktes of andere papieren hadden, gaf Helen nooit op. Ze klopte aan de deuren, vroeg om hulp en regelde vergunningen – stap voor stap – totdat ze allebei net als alle andere kinderen naar school konden.
Toen ze in het laatste jaar van de middelbare school zaten, slaagden ze allebei voor de toelatingsexamens voor de universiteit:
