Ik vroeg haar alles te vertellen, zonder excuses. Ze keek naar de deur alsof ze bang was dat iemand op het punt stond binnen te komen, en toen sloeg ze haar handen zo strak dat haar knokkels wit werden.
“Ik doneer bloed aan je schoonvader”, fluisterde ze. “Twee keer per week. In mijn kamer.”
De woorden vielen tussen ons als een steen. Ik moest tegen de tafel leunen om niet te vallen.
“Hoe is dat… bloed?”
Hij zegt dat hij zeldzame bloedarmoede heeft. Hij beweert dat bloedtransfusie in het ziekenhuis schadelijk is voor hem, dat hij slecht reageert op conserveermiddelen in zakken. Hij zei dat hij een gepensioneerde verpleegster kende die hem bloedtransfusieapparatuur thuis had gelaten. Hij beloofde dat hij me extra zou betalen en dat niemand het zou weten.”
Ze liet me haar hand zien. De huid was doorboord met kleine sporen verborgen onder beige plakjes. Het waren geen grote blauwe plekken, maar ze herhaalden zichzelf als een verborgen alfabet.
“Waarom heb je me niets verteld?”mijn stem klonk hard.
“Ik schaamde me. Hij vroeg me een geheim te bewaren. En ik had het geld nodig… Mijn moeder is aan de dialyse en mijn schulden groeien. Hij zei dat het jou zou beschermen tegen zorgen en mij tegen armoede. Dat het maar voor een moment is.”
Toen herinnerde ik me zijn plotselinge vrolijkheid, ochtendfluitje, roze wangen en terugkerende eetlust. En de bleekheid van mijn vriend. De puzzel kwam samen met koude logica.
Die avond, toen mijn man thuiskwam, vertelde ik hem alles. Hij keek me ongelovig aan en sloeg zijn kaak dicht.
“Papa zou zoiets nooit doen.”
“Laten we het samen bekijken,” antwoordde ik.
We gingen naar hem toe. Hij zat in een fauteuil met een deken op zijn schoot en een krant verspreid als een schild. Toen hij ons samen zag, besefte hij meteen dat we de waarheid kenden.
“Is het waar dat ze bloed aan je doneert?”
Hij keek naar haar en toen naar mij. In zijn ogen zag ik geen schuld, maar berekening.
“Ik zie dat hij zijn mond niet kan houden,” zei hij kalm. “Ik deed wat nodig was. De dokters hebben me erin geluisd. Je hebt het altijd druk. Ik wil leven, heb ik niet het recht om dat te doen?”
“Je hebt het recht om medische behandeling te krijgen, niet om in het geheim te oefenen.”
“Mooie woorden. Het is vers bloed, daar ben ik het mee eens. Ik voel me een mens. En het is gratis voor jou.”
De man ging zwaar op de bank zitten en begroef zijn gezicht in zijn handen. Ik voelde mijn bloed koken.
“Is dat waarom je een geluiddichte kamer wilt?”
