“Is dat waarom je een geluiddichte kamer wilt?”
“Ja,” antwoordde hij zonder aarzelen. “Zodat de camera niet gehoord kan worden. En laat niemand me lastig vallen.”
Dus we krijgen je niet, dacht ik.
“Het is morgen voorbij,” zei ik hard. “Morgen bellen we een huisarts en een hematoloog. Als je het erg vindt, bel ik de politie.”
Hij lachte droog.:
Tegelijkertijd moest ik vriendschappen smeden. Ik verontschuldigde me bij haar dat ik het niet eerder had opgemerkt. Ze verontschuldigde zich voor de stilte. We beloofden onszelf dat we nooit meer geheimen onze gezondheid en vertrouwen zouden laten bedreigen.
Mijn man is ook veranderd. Hij begon zelf zijn vader mee te nemen om hem te bezoeken, ontbijt voor hem te bereiden, medicijnen te leggen. ‘S avonds zaten ze samen op het balkon, rustig maar dichtbij. Voor het eerst voelde ik me niet alleen in dit huis.
En de geluidsdichte kamer was gewoon een tekening in een notitieboekje. Ik heb hem eruit geschopt. In plaats van verborgen muren introduceerde ik warmte: een nieuw tapijt, een lamp met een zacht licht. Er was stilte in het huis, niet verdacht, maar geruststellend.
Mijn vriend werd ook beter. Eten en rust herstelde haar teint. Een maand later lachte ze weer openlijk. We kwamen overeen dat hij geleidelijk zijn werk zou verminderen en op zoek zou gaan naar een andere bezigheid, ver van dit duistere verhaal.
Op een avond stopte mijn schoonvader me in de keuken.
“Ik was bang,” zei hij zachtjes. Impotentie.”
“Ik weet het,” antwoordde ik. Maar impotentie kan niet worden genezen door het leven van anderen te nemen.”
Hij knikte en voor het eerst in lange tijd zag ik begrip in zijn ogen, geen koppigheid.
En toen realiseerde ik me: het zijn niet muren met isolatie die ons beschermen tegen pijn, maar de waarheid, zelfs als het het meest pijn doet.
