Ik voerde hem met een lepel toen hij de vork niet meer kon vasthouden.
Ik waste hem toen hij niet eens meer de tijd had om naar het toilet te gaan.
Ik bleef ’s nachts wakker en fluisterde troostende woorden terwijl hij langzaam weggleed.
En toen hij stierf, geloofde ik tenminste dat ons huis van mij zou blijven.
Het leven dat we samen hadden opgebouwd.
Alles – het huis, de spaargelden, zelfs mijn auto – ging naar zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk.
Die kinderen die hem nooit bezochten.
Die alleen belden als ze geld nodig hadden.
Toen overhandigde de advocaat mij het testament.
Ik kreeg niets.
Niet eens een woord van dank.
Dus nam ik het enige wat ik nog had – zijn as.
En zette die te koop op het internet.
Na een uur kreeg ik een bericht:
“Ik betaal het dubbele. Maar ik heb het vandaag nog nodig.”
En toen realiseerde ik me dat iemand hem nog dringender nodig had dan ik.
Een koper stond bij zonsondergang voor mijn deur, met een envelop vol geld en een lange jas, alsof hij uit een oude noirfilm kwam.
Hij noemde zichzelf Theo per e-mail.
Groot, slank, met diep liggende ogen die om hem heen leken te gloeien, alsof hij gewend was constant op zijn hoede te zijn.
“Heeft u het?” vroeg hij.
Ik knikte en stapte opzij om hem binnen te laten in het kleine appartement dat ik nu “thuis” noemde – een tussenwoning waar ik was ingetrokken nadat ik uit het huis was gezet waar ik vijftien jaar had gewoond.
Alles voelde verkeerd – Radus as op deze manier verkopen – maar wanhoop verandert je moraal.
En waarom ook niet?
Het zou hem niet terugbrengen.
En het zou mij zeker niet helpen om verder te gaan.
Theo opende de envelop en legde de biljetten zorgvuldig op de keukentafel.
“Dit is alles wat ik heb,” zei hij, wijzend naar de urn die ik voorzichtig op tafel had gezet.
“Ja,” antwoordde ik en probeerde mijn trillende stem te verbergen.
“Dit is… alles wat er van hem over is.”
Hij nam de urn, draaide hem in zijn handen alsof hij de echtheid wilde controleren.
Toen drukte hij hem bijna teder tegen zijn borst.
Bij de deur bleef hij staan, draaide zich om en zei:
“Je hebt geen idee hoeveel dit voor mij betekent,” zei hij zachter dan tevoren.
Toen verdween hij, loste op in de schemering als een schaduw.
Diezelfde nacht, terwijl ik in bed lag en naar het plafond staarde, vroeg ik me plotseling af:
Waarom had Theo Radus as zo dringend nodig?
Wat kon een man ertoe brengen zo wanhopig te zoeken naar de resten van een man die hij nauwelijks kende – als hij hem al kende – en er dubbel voor te betalen?
Mijn nieuwsgierigheid gaf me geen rust.
Vanmorgen nam ik een besluit.
Ik schreef hem een kort bericht, naar het e-mailadres dat Theo bij de overdracht had achtergelaten:
“Waarom heb je Radus as nodig?”
Ik verwachtte geen antwoord.
Maar na een paar minuten trilde mijn telefoon.
“Omdat hij mijn leven heeft gered.”
We spraken af elkaar de volgende dag te ontmoeten in een rustig café in het centrum.
Toen ik aankwam, was hij er al, in een hoek, met een kop koffie.
Van dichtbij leek hij jonger dan ik had gedacht: iets boven de dertig.
Onder zijn ogen lagen schaduwen – van slapeloze nachten of zware lasten.
Of misschien allebei.
“Je wilde weten waarom,” begon hij zacht.
“Radu was voor mij niet zomaar iemand. Hij was mijn vader.”
Ik knipperde.
“Maar… hij zei dat zijn zonen hem haatten.
Dat ze nooit meer terugkwamen.”
“We hebben hem niet gehaat,” verbeterde Theo me zacht.
“We waren gekwetst. Mijn broers en ik dachten dat hij ons… vanwege jou had verlaten.”
Hij kantelde zijn hoofd naar me toe.
“Na de dood van onze moeder is hij gewoon weggegaan.
Hij pakte zijn spullen en begon een nieuw leven.
Wij waren kinderen. Het voelde alsof hij voor ons had gekozen om niet meer terug te komen.”
“Maar…” – “Hij sprak over JULLIE. Hij zei dat jij niet meer van hem hield.”
“Hij loog,” zei Theo rustig.
