“Of misschien heb ik mezelf dat verteld om door te kunnen gaan.
Maar niemand van ons is gestopt met van hem te houden.
We wisten alleen niet hoe we alles weer goed konden maken.
En toen, een paar jaar geleden, zat ik diep in de problemen: schulden, weddenschappen, fouten… Ik schreef hem.”
Ik dacht dat hij me zou afwijzen.
Maar hij hielp me.
Hij gaf me mijn leven terug. Zonder voorwaarden. Hij hielp me gewoon.
Die woorden raakten me als een hamer midden in mijn borst.
Die Radu, die zijn zoon stilletjes had geholpen, was niet de man die ik kende.
Of misschien toch… en ik had het niet door.
“Waarom verborg hij dit? Waarom vertelde hij mij niets?”
Theo haalde zijn schouders op.
“Misschien schaamde hij zich. Misschien dacht hij dat je het niet zou begrijpen.
Of hij wilde geen oude wonden openrijten. Ik weet het niet.
Maar hij hield alles voor zichzelf. En nu…” – hij zweeg en keek in zijn kopje.
“Nu heb ik eindelijk de kans om afscheid te nemen.”
Theo en ik brachten de volgende dagen door in gesprek.
Over Radu.
Over het verleden.
Hij vertelde over herinneringen uit zijn jeugd, de pijn van opgroeien zonder vader.
Over de schuldgevoelens dat hij zich niet eerder had gemeld.
En ik deelde herinneringen aan Radus goedheid, hoe hij zich opofferde – en hoe hij me soms teleurstelde.
En langzaam begon ik hem niet meer te zien als mijn echtgenoot.
Niet als verrader.
Maar als mens. Complex, tegenstrijdig.
In staat tot grootmoedigheid – maar ook tot fouten.
Hij was niet langer een beeld, maar werkelijkheid.
Op een dag nodigde Theo me uit om mee te gaan naar een park waar hij als kind vliegers opliet met zijn vader.
Daar verstrooiden we de as.
