TERWIJL MIJN MOEDER TEGEN KANKER VECHT, HEB IK TOT HAAR LAATSTE DAGEN VOOR HAAR GEZORGD. EN NA HAAR DOOD GING AL HET GELD NAAR MIJN GIERIGE BROER EN TANTES. MAAR HET BLIJKT DAT NIET ALLES IS.
Mijn moeder heeft een lange strijd tegen kanker gevoerd. Het was een langdurige strijd die begon toen ik vlak bij huis studeerde. We waren altijd heel close. Mijn moeder was mijn beste vriendin, dus het was een no-brainer – ik móest er gewoon zijn. Altijd. Tot het einde.
Ik herinner me de dagen die overgingen in nachten, een eindeloze cyclus van pijn, hoop en verwachting. Ik gaf haar eten met een lepel, hield haar hand vast, las haar voor. En er was iets bijzonders aan. Ze voelde zich veilig, en ik ook.
Maar mijn broer Anton en onze tantes Alla en Tamara kwamen alleen opdagen als ze iets nodig hadden. Meestal geld . O, hoe vaak redde moeder hen niet van de schulden, betaalde ze hun rekeningen, loste ze hun problemen op.
Op een keer, toen mijn moeder al op de rand van de afgrond stond, kwam Tamara haar vragen om connecties in de makelaardij – ze wilde « een beter huis kopen ». Mijn moeder had een makelaarskantoor. En hier was iemand die zich nauwelijks om haar gezondheid bekommerde en haar in zo’n staat van zijn leven voor winst gebruikte. Het is verbijsterend.
Maar mama bleef vechten tot het einde.
Toen ze vertrok, brak de dag van het voorlezen van het testament aan. Alles was als in een film: een oude kamer, een sjofele salontafel met bekrast porselein en thee in roze, gebarsten kopjes.
Ik hield deze beker in mijn handen toen de advocaat aankondigde dat het hele fortuin van mijn moeder – vijf miljoen dollar – naar Anton, Alla en Tamara zou gaan.
En ik?
