Ze sprak nooit, keek nooit iemand in de ogen en had geen andere geschiedenis dan een nummer: #1462. Toen haar weeën in het gevangenisziekenhuis begonnen, dacht het personeel dat het routine was. Maar de schreeuw van de vroedvrouw scheurde door de gang en onthulde een geboorte die zo schokkend was dat niemand die erbij was het ooit zal vergeten.
De ochtend begon te stil. In een gevangenis die berucht was om zijn dichtslaande deuren, geschreeuwde bevelen en het constante geschuifel van kettingen, voelde de stilte zelf als een waarschuwing. De dienstdoende verpleegster voelde het. De vroedvrouw voelde het. Zelfs de gevangenen, onrustig achter de tralies, leken hun adem in te houden.
Om 6:42 uur verscheen er een naam op het medisch dossier: Gevangene nr. 1462. Ze was slechts een maand eerder overgeplaatst vanuit het Oostblok. Geen familie vermeld. Geen documenten ingediend. Haar medische geschiedenis was leeg. En ze sprak nauwelijks een woord.
Wekenlang had ze als een geest door de gangen gezweefd – haar ogen neergeslagen, haar lichaam in stilte gehuld. Nu, toen de weeën begonnen, werd het mysterie rond haar alleen maar groter.
« Ze praat niet »
« Wie staat er vandaag op de lijst? » vroeg de verpleegster, terwijl ze verfrommelde visitekaartjes over het bureau uitspreidde.
De vroedvrouw, een veteraan met dertig jaar ervaring, sloeg haar vermoeide ogen op. Ze had het allemaal gezien: moeders in ketenen, kinderen geboren in wanhoop, levens uitgedoofd voordat ze begonnen waren. Toch was er iets aan vandaag dat haar van streek maakte.
« Gevangene nr. 1462, » antwoordde de verpleegster. « De weeën kunnen elk moment beginnen. Geen familie, geen gegevens. Ze praat niet. »
« Praat ze niet? » De vroedvrouw fronste.
Geen woord. Alleen maar knikken. Nooit je in de ogen kijken. Alsof ze in zichzelf opgesloten zit.
De vroedvrouw ademde langzaam uit en zette zich schrap. Maar niets had haar kunnen voorbereiden op wat er ging komen.
De arbeid begint
De gevangenisziekenhuiskamer was steriel en donker, de tralies voor de ramen filterden een zwak licht op het bed waar #1462 lag. Haar gezicht was uitdrukkingsloos, haar handen grepen de dunne deken vast. Zweet plakte aan haar slapen, maar haar stilte bleef ononderbroken.
Bewakers stonden bij de deur en bewogen ongemakkelijk heen en weer. Een gevangene in barensnood was hier niet ongebruikelijk, maar de uitstraling van deze vrouw verontrustte hen.
