Toen ik mijn schoonzus vroeg om op mijn verjaardag te passen, had ik nooit verwacht dat ze misbruik zou maken van mijn vertrouwen en alles wat mijn baby nodig had om te overleven, zou weggooien. Wat er toen gebeurde, liet me zien dat rechtvaardigheid soms uit de meest onverwachte hoeken komt.
Ik heet Lily en op mijn 19e heb ik al geleerd dat het leven niet altijd gaat zoals gepland.
Drie weken geleden werd ik moeder van het allermooiste meisje ter wereld. Ze heet Mia, en dankzij haar sta ik elke ochtend op, zelfs als de uitputting me lijkt te willen verpletteren.
Een klein meisje | Bron: Pexels
De vader van de baby, Kyle, was mijn vriendje op de middelbare school.
Toen ik hem vertelde dat ik zwanger was, beloofde hij dat hij bij me zou blijven.
« We vinden samen wel een oplossing, » zei hij, terwijl hij mijn handen vasthield. Maar zodra de realiteit tot hem doordrong, raakte hij in paniek en liet hij me volledig in de steek.
Zijn ouders drongen er bij hem op aan om zich op zijn toekomst te concentreren in plaats van verantwoordelijkheid te nemen, en hij verliet mij voordat Mia überhaupt geboren was.
Hij is nooit naar het ziekenhuis gekomen. Hij heeft nooit hulp aangeboden. Hij erkent zijn bestaan niet eens.
Een achteraanzicht van een man | Bron: Pexels
Daarom is alles wat ik koop, inclusief elk pak flesvoeding en elke pak luiers, van mij alleen.
Ik werk parttime in een plaatselijk koffiehuis en combineer mijn werkschema met de zorg voor mijn pasgeboren dochter. De uren zijn erg zwaar, maar ik heb elke dollar die ik verdien nodig om flesvoeding, luiers, billendoekjes en zelfs de paar kleine speeltjes te kopen die ik voor Mia heb kunnen kopen.
Ik woon bij mijn ouders en betaal een deel van de huur, wat betekent dat ik zelf bepaal wie ons huis in en uit mag. Ik heb deze regel nog nooit overtreden, maar wat er deze week is gebeurd, heeft me van gedachten doen veranderen.
Een persoon staat voor zijn huis | Bron: Pexels
Het moeilijkste aan tienermoeder zijn, zijn niet alleen de slapeloze nachten of de constante zorgen. Het is het oordeel.
Mensen kijken naar mij alsof ik een vreselijke fout heb gemaakt, alsof ik onverantwoordelijk of onvoorzichtig ben.
Wat ze niet zien, is hoe hard ik werk. Zelfs na de bevalling heb ik mezelf tot het uiterste gedreven, tot het punt dat mijn melkproductie aanzienlijk daalde.
Mensen begrijpen niet dat flesvoeding gebruiken geen keuze voor ons is. Het is een kwestie van overleven.
Een babyfles | Bron: Pexels
Mijn broer Ethan en zijn vrouw Hannah wonen ongeveer tien minuten verderop. Ze hebben een baby van acht maanden, en Hannah heeft altijd een bescheiden oordeel geveld over mijn opvoedingskeuzes.
Zij en Ethan zijn wat wij ‘crunchy parents’ noemen. Zij zijn degenen die de voorkeur geven aan herbruikbare luiers, geen flesvoeding, geen fopspenen, baby’s dragen en alles wat ‘natuurlijk’ is. Hoewel ik hun keuzes volledig respecteer, heeft Hannah die van mij nooit gerespecteerd.
Ze maakt altijd kleine opmerkingen als ze bij mij komt.
“Oh, wegwerpluiers weer?” of “Weet je, babyvoeding bevat veel chemicaliën.”
Luiers in een mandje | Bron: Pexels
Elk commentaar voelt als een klein mes dat in mijn ziel steekt, vooral omdat ik al mijn best doe met beperkte middelen.
Maandag was mijn verjaardag. Mijn vriendinnen verrasten me door me uit te nodigen voor het avondeten, iets wat ik niet meer had gedaan sinds Mia’s geboorte.
Normaal gesproken had ik mijn ouders gevraagd om op Mia te passen, maar ze waren een week in een andere stad. Gelukkig was Hannah er toen mijn vrienden belden, en ze bood aan om op Mia te passen terwijl Ethan aan het werk was.
« Ga maar lekker genieten, » zei ze glimlachend. « Je verdient een pauze. »
