Mijn schoonzus gooide alle spullen van mijn baby weg, waar ik hard aan had gewerkt toen ik weg was, maar de gerechtigheid kwam snel.
Eerlijk gezegd was ik dankbaar. Het voelde fijn om iemand te hebben die voor Mia zorgde, vooral familie.
Een vrouw met een baby | Bron: Pexels
Toen ik later die avond thuiskwam en me voor het eerst in weken weer fris voelde, was Hannah bezig met opruimen in de keuken. Ze keek me aan met diezelfde glimlach.
« Hoe was het eten? » vroeg ze nonchalant.
« Geweldig, » antwoordde ik, terwijl ik mijn sleutels neerlegde. « Heel erg bedankt dat je op haar lette. Heeft ze zich goed gedragen? »
Hannah knikte. « Een perfecte engel. Oh, en ik heb een beetje schoongemaakt terwijl ze sliep. Ik heb alles wat je niet nodig hebt weggegooid. »
Ik zweeg even, verward. « Wat bedoel je? »
Close-up van het oog van een vrouw | Bron: Pexels
« Een beetje rommel, » zei ze, terwijl ze haar spullen al aan het verzamelen was. « Dat zul je wel zien. Ik denk dat je het leuk zult vinden. »
Iets in zijn toon deed mijn maag omdraaien, maar ik wist niet waarom. « Hannah, wat heb je precies weggegooid? »
Ze liep al naar de deur. « Niets belangrijks. Gewoon een paar dingen die ruimte in beslag namen. »
Toen ze wegging, werd dat ongemakkelijke gevoel in mijn maag sterker. Er was iets ernstig mis.
Toen ze binnenkwam, ging ik naar de kinderkamer om te kijken hoe het met Mia ging.
Een baby in een wieg | Bron: Pexels
Ze sliep vredig in haar bedje, maar toen ik om me heen keek, sloeg mijn hart een slag over.
Al mijn wegwerpluiers waren weg. Al mijn billendoekjes. Acht potjes flesvoeding die me bijna 200 dollar hadden gekost.
In plaats daarvan kregen we stoffen luiers en herbruikbare billendoekjes die ik nog nooit eerder had gezien.
Ik stond daar in shock en probeerde te verwerken wat ik zag. Dat was onmogelijk. Hannah had niet alles wat mijn baby nodig had om te overleven, kunnen weggooien.
Ik rende de keuken in en controleerde de vuilnisbakken. Ze waren leeg. Ze had alles al naar de container gebracht.
Een afvalcontainer | Bron: Pexels
Mijn handen trilden toen ik besefte hoe groot de omvang was van wat er net was gebeurd. Alles waar ik zo hard voor had gewerkt, was weg.
De volgende dag kwam Hannah terug om iets te halen dat ze vergeten was. Ik stond haar bij de voordeur op te wachten, Mia huilend in mijn armen omdat ik de kleine hoeveelheid flesvoeding die ik nog had, had moeten rantsoeneren.
« Waar is mijn flesvoeding? » vroeg ik, mijn stem trillend van woede. « Mijn luiers? Je hebt ze allemaal weggegooid. Je moet er allemaal voor betalen. »
Een vrouw kijkt recht vooruit | Bron: Pexels
Hannah rolde met haar ogen. « Je zou me moeten bedanken, Lily. Ik heb je baby gered van die giftige chemicaliën. Je hebt al deze troep niet nodig. »
Ik kon mijn oren niet geloven. « Pardon? Ik heb dit allemaal gekocht van mijn laatste salaris. Je betaalt alles terug wat je hebt weggegooid. »
« Ik kan het me niet veroorloven om ze te vervangen, » antwoordde Hannah. « En eerlijk gezegd zou je je meer zorgen moeten maken over de planeet dan over je comfort. Die wegwerpluiers zullen nog eeuwenlang op de vuilnisbelt belanden. »
Een stortplaats | Bron: Pexels
De durf was ongelooflijk.
