De kerk was stil, op het zachte gefluister van gebeden en het af en toe geschuifel van voeten na. Zonlicht stroomde door de glas-in-loodramen en kleurde de banken in kleuren die te fel waren voor zo’n sombere dag. Vooraan, omringd door bloemen en verdriet, lag een kleine witte kist.
Peter, amper vijf jaar oud, zat op het puntje van een stoel. Zijn voeten bungelden, niet in staat de vloer te raken. Hij klemde zich vast aan een versleten teddybeer, waarvan de vacht vervilt was door jarenlang comfort. De volwassenen om hem heen spraken zachtjes, hun ogen rood en hun gezichten vertrokken. Maar Peters blik bleef de kist altijd gericht.
Hij boog zich voorover, zijn stem nauwelijks boven een gefluister uit. « Waarom kan ik niet bij mama slapen? »
Aanvankelijk antwoordde niemand. De vraag bleef in de lucht hangen, rauw en pijnlijk. Henry, zijn tante, voelde haar hart samentrekken. Ze knielde naast hem neer, zoekend naar woorden die haar konden troosten, maar vond ze niet.
Buiten ging de wereld gewoon door. Maar binnen in de kerk leek de tijd stil te staan, gevangen in de zwaarte van het verdriet van een kind.
Peter had altijd bij zijn moeder geslapen. Elke nacht kroop hij bij haar in bed, nestelde zich tegen haar warmte. Ze streelde zijn haar en neuriede slaapliedjes tot zijn ogen zwaar werden. Het was hun ritueel, hun vesting tegen de duisternis.
Maar nu was alles veranderd.
Dagen eerder was Peters moeder naar het ziekenhuis gegaan om zijn broertje ter wereld te brengen. Peter herinnerde zich haar glimlach, haar belofte dat ze snel thuis zou zijn. Hij herinnerde zich hoe ze hem op zijn voorhoofd kuste, haar ogen stralend van hoop.
Maar ze kwam niet terug.
In plaats daarvan arriveerde Henry, haar gezicht bleek en strak. Ze probeerde het uit te leggen, maar Peter begreep er maar weinig van – iets over de baby, iets over mama die erg moe was. Hij wachtte tot ze terugkwam, maar elke dag voelde langer aan dan de vorige.
Op de ochtend van de begrafenis werd Peter wakker van het geluid van stemmen. Hij volgde hen naar de woonkamer, waar een klein groepje zich had verzameld. Ze spraken zachtjes en keken hem vol medelijden aan. Peter wilde hun medelijden niet. Hij wilde zijn moeder.
In de kerk keek Peter toe hoe de volwassenen huilden. Hij begreep niet waarom iedereen zo verdrietig was. Hij klom op een stoel en tuurde in de kist. Zijn moeder zag er vredig uit, haar handen gevouwen over haar borst. Peter strekte zijn hand uit en streek met zijn vingers over het koele hout.
Henry kwam dichterbij en knielde naast hem neer. « Peter, » fluisterde ze, « wil je praten? »
Peter keek op, zijn ogen wijd open en onderzoekend. « Waarom mag ik niet bij mama slapen? »
Henry’s keel kneep samen. Ze knipperde met haar ogen en probeerde de tranen weg te slikken. « Mama… Mama moet nu rusten, lieverd. Ze is erg moe. »
Peter fronste. « Ik ben ook moe. Mag ik even bij haar uitrusten? »
Henry trok hem naar zich toe, stille tranen rolden over haar wangen. « Niet nu, Peter. Maar ze houdt heel veel van je. »
Peter knikte, maar het antwoord bevredigde hem niet. Hij klom naar beneden en ging stilletjes naast de kist zitten. De volwassenen keken met gebroken harten toe.
De avond voor de begrafenis weigerde Peter in zijn eigen bed te slapen. Hij sleepte een stoel naar de woonkamer en zette die naast de kist. Henry vond hem daar, opgerold met zijn teddybeer, met wijd open ogen.
“Peter, je moet naar bed komen,” zei ze zachtjes.
Hij schudde zijn hoofd. « Ik wil bij mama blijven. »
Henry knielde naast hem neer en streek zijn haar uit zijn gezicht. « Het is laat, lieverd. Je hebt slaap nodig. »
Peter keek haar aan, zijn stem trilde. « Als ik hier slaap, wordt mama misschien wel wakker. »
Henry voelde haar vastberadenheid wankelen. Ze nam hem in haar armen en hield hem stevig vast. « Ik wou dat ze dat kon, Peter. Echt waar. »
Ze zaten samen in het schemerige licht, omgeven door stilte. Henry herinnerde zich de dag dat Peter geboren werd, hoe zijn moeder straalde van vreugde. Ze was zo dapper geweest, zo vol liefde.
Nu was het Henry die de scherven moest opruimen…
