Elke doordeweekse ochtend kwam er een jonge vrouw binnen, Lena genaamd, die altijd de goedkoopste bloemen kocht, meestal verwelkte uit de afprijsbak.
Ze keek me nooit aan, mompelde gewoon: “Zoals gewoonlijk,” en vertrok snel.
Op een regenachtige dinsdag stond Lena aan de toonbank met een verkreukeld biljet van vijf dollar in haar hand.
Haar handen trilden.
“Ik heb iets nodig… iets voor mijn zus,” fluisterde ze.
Haar stem brak.
“Ze ligt in een hospice.”
Ik greep naar een verwelkte anjer uit de kortingsbak, maar Lena hield me tegen.
“Nee,” zei ze, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
“Zij verdient beter.
Ze hield altijd van zonnebloemen.”
Mijn hart brak.
Ik pakte een stralend boeket zonnebloemen en wikkelde het in zijdepapier, waarna ik het naar haar toeschoof.
“Deze is van mij.”
Ze staarde me sprakeloos aan.
“Dank je,” bracht ze met moeite uit.
“Dank je wel.”
Die nacht kon ik niet slapen.
Ik dacht aan Lena’s zus, die vocht voor elke ademhaling, en hoe een verwelkte bloem haar geen troost zou bieden.
De volgende ochtend hing ik een bordje op in mijn winkeletalage: “GRATIS BLOEMEN VOOR WIE HET NODIG HEEFT.”
Daaronder schreef ik Lena’s verhaal.
In het begin kwam er niemand.
Maar een week later arriveerde een man in een rolstoel, die vroeg om lelies voor de begrafenis van zijn moeder.
Ik gaf hem het mooiste boeket.
Toen vroeg een tiener om madeliefjes voor haar zieke grootmoeder.
Elke dag kwamen er meer verhalen binnen – hartverscheurend, hoopvol, menselijk.
Een maand later kwam Lena terug.
Haar ogen waren rood, maar ze glimlachte.
“Mijn zus is vredig gestorven,” zei ze.
“Ze hield de zonnebloemen dicht tegen zich aan.
Dank je dat je haar vreugde gaf in haar laatste dagen.”
Nu is de kortingsbak in mijn winkel leeg.
