Lena kwam thuis met een lichte, bijna kinderlijke glimlach.
In haar handen hield ze een grote papieren tas met het logo van een dure winkel.
In de tas lag, zorgvuldig in dun papier gewikkeld, diezelfde jurk — elegant, zijdezacht, die ze het afgelopen halfjaar had willen kopen.
Hij hing in de etalage, verleidelijk en onbereikbaar, totdat er gisteren een korting verscheen en Lena de stap durfde te zetten.
De aankoop was geen impuls: ze had geld gespaard van haar kleine bijbaantjes en cashback verzameld.
Het was haar kleine geheim, haar persoonlijke prestatie.
Andrej, haar man, zat in de woonkamer verdiept in zijn telefoon.
Toen hij haar opmerkte, knikte hij zonder op te kijken.
— Hoi, — mompelde hij. — Wat heb je nu weer gekocht?
Lena zette de tas op de grond en probeerde kalm te blijven.
Ze voelde een lichte spanning.
Ze wilde haar vreugde delen, hem de jurk laten zien, maar iets zei haar dat het nu niet het moment was.
Ze liep naar de keuken om de waterkoker aan te zetten.
Een paar minuten later kwam Andrej de keuken binnen met de kassabon van de winkel in zijn hand.
Zijn gezicht was rood aangelopen, zijn ogen vernauwd.
— Wat is dit, Lena? — zijn stem was laag, bijna grommend. — Zevenduizend voor een of ander vod?! Heb je een jurk gekocht zonder het te vragen?
Lena schrok.
De bon was blijkbaar uit de tas gevallen.
Ze probeerde het uit te leggen.
— Andrej, dit is mijn persoonlijke…
— Mijn persoonlijke! — onderbrak hij haar terwijl hij met de bon zwaaide. — Denk je dat we geld over hebben? Waarom heb je het niet met mij overlegd? Ik werk hard zodat we kunnen leven! En jij smijt het weg!
Lena zweeg eerst.
Ze voelde hoe er van binnen een golf van gekwetstheid en vermoeidheid opkwam.
Jarenlang had ze naar dergelijke verwijten geluisterd.
Jarenlang had ze zich verdedigd.
Maar nu brak er iets in haar.
Ze hief langzaam haar ogen op.
— Ik ben het zat, Andrej, — zei ze koel. — Heel erg zat.
In haar stem zat geen hysterie, alleen diepe vermoeidheid.
Andrej was met stomheid geslagen.
Hij had zo’n reactie niet verwacht.
Andrej zat op kantoor en vertelde zijn collega, Sasha, over de “vrouwelijke onlogica”.
— Kun je je dat voorstellen, Sanya? — hij schudde zijn hoofd en deed alsof hij diep verbaasd was. — Mijn Lena! Ze heeft een jurk gekocht voor zevenduizend! Zonder het te vragen! Ik zeg toch, ik hou er niet van als een vrouw geld uitgeeft zonder na te denken. Je moet besparen! Alles moet worden overlegd, zeker grote uitgaven! En zij…
Sasha knikte meelevend, hoewel hij zelf vrijgezel was en weinig van het gezinsleven begreep.
— Ja, vrouwen… Wat wil je er ook van verwachten, — zei hij traag.
Andrej vond zichzelf oprecht een voorbeeld van zuinigheid en een verstandige aanpak van de gezinsfinanciën.
In zijn ogen bestond echte zorg voor het gezin uit het controleren van de uitgaven, onnodige aankopen vermijden en sparen voor iets echt belangrijks — bijvoorbeeld voor zijn nieuwe sportfiets of voor een cadeau voor zijn moeder’s jubileum.
Hij was ervan overtuigd dat zijn daden uitsluitend door zorg waren ingegeven.
Zorg voor hun gezamenlijke welzijn.
Hij “liet haar niet” geld uitgeven aan “onzin”, omdat hij wilde dat ze in welvaart leefden.
Maar Andrej merkte helemaal niet op dat hij zelf regelmatig aankopen deed zonder zijn vrouw te vragen.
Nog maar een paar weken geleden had hij nieuwe draadloze oortjes gekocht voor tienduizend roebel.
En een maand geleden had hij zijn sportuitrusting vernieuwd — nieuwe halters, een buikspiertrainer.
En natuurlijk “hielp” hij zijn moeder elke maand door haar een paar duizend roebel over te maken “voor medicijnen” of “voor eten”.
Hij besprak deze uitgaven nooit met Lena.
