Wanneer een partner financiën tot een constante onderhandeling maakt, wordt het huwelijk een transactie. Andrea zat gevangen in een nachtmerrie van geld besparen totdat ze besloot haar man een onverwachte rekening te presenteren.
Ik heb altijd geloofd dat geldgeschillen op bruiloften draaien om belangrijke kwesties zoals de aankoop van een huis, sparen voor je pensioen of de beslissing om op vakantie te gaan. Nooit had ik me ooit kunnen voorstellen dat ik met mijn man ruzie zou krijgen over wifi.
De zondagmiddagzon scheen door de voorruit toen ik thuiskwam van de supermarkt. Ik vroeg me af hoe Thomas en ik hier terecht waren gekomen.
Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, was ik onder de indruk van haar financiële verantwoordelijkheid. Hij hield nauwgezet zijn uitgaven bij, betaalde maandelijks zijn creditcards af en had een gezonde spaarrekening. Dat leek een goed teken. Hij was een verantwoordelijke volwassene die me niet in de schulden zou slepen.
Ons eerste huwelijksjaar verliep soepel. We openden een gezamenlijke rekening voor huishoudelijke uitgaven, en daarnaast ook aparte rekeningen. Dat was destijds logisch. We stortten allebei evenveel op de rekening voor de hypotheek, nutsvoorzieningen en boodschappen.
Toen ik onze oprit opreed, zuchtte ik. Wat begon als praktisch financieel management, was uitgegroeid tot iets heel anders.
Ik bracht de boodschappen naar binnen. Terwijl ik ze in de keuken opborg, herinnerde ik me hoe anders alles nu was.
Thomas’ « eerlijke » versie veranderde langzaam in een obsessie om elke cent te delen. Gescheiden rekeningen waren prima, maar toen kwam de nauwgezette verdeling van individuele uitgaven op basis van wie wat gebruikte.
« Andrea, je hebt vandaag 40 minuten warm water gebruikt tijdens het badderen. Dat zal onze gasrekening zeker opdrijven », zei hij vorige maand met een rekenmachine in de hand.
“Thomas, het duurde maar 15 minuten, en dat komt omdat ik een spier heb verrekt tijdens het doen van yoga,” antwoordde ik.
Hij haalde alleen zijn schouders op. « Maar goed, het zijn extra kosten, dus ik verhoog jouw deel van de rekening deze maand. »
Ik zette een pak amandelmelk in de koelkast en herinnerde me dat de races het volgende slagveld waren geworden. Als Thomas niets at, ging dat ten koste van mij. De yoghurt die ik voor het ontbijt kocht? Speciaal voor mij. Amandelmelk voor mijn koffie? Ook voor mij.
« Ik drink geen amandelmelk, » zei hij nadrukkelijk, terwijl hij een van onze boodschappenbonnen bekeek. « Dat is $ 4,29 die je verschuldigd bent op de gemeenschappelijke rekening. »
« Maar jij drinkt toch de gewone melk die wij delen, » merkte ik op.
