Toen ik 10 was, begon mijn moeder aan een nieuw hoofdstuk in haar leven door te trouwen met Jim, die mijn stiefvader werd. Aanvankelijk zag ik hem als een buitenstaander, iemand die probeerde een rol te vervullen die niet de zijne was. Ik hield hem op afstand, aarzelend om hem in mijn wereld toe te laten. Die winter organiseerde mijn school een kerstconcert en ik had een kleine solorol verdiend. Mijn moeder, die een late dienst had, kon er niet bij zijn, wat ik begreep, maar toch voelde ik de pijn van haar afwezigheid. Toen mijn moment om op te treden aanbrak, stapte ik het podium op, staarde naar het publiek en voelde me plotseling verlamd van angst.
Mijn stem stokte in mijn keel. Mijn handen trilden onbedaarlijk. Toen, dwars door de stilte heen, klonk er een krachtige stem uit het publiek: « Je kunt dit! » De aanmoediging schokte me, en toen ik mijn ogen samenkneep in de menigte, zag ik Jim – trots staand, klappend van enthousiasme, zijn glimlach die geloof in mij uitstraalde. Op dat moment verzachtte er iets in me. De knoop van angst loste op en ik haalde diep adem om tot rust te komen.
