Deze keer vond mijn stem zijn kracht, de melodie vloeide en aan het einde verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Toen het concert afgelopen was, stond Jim daar met een warme kop chocolademelk uit de kantine. Hij hield geen grootse speech en deed niet alsof hij de dag had gered. In plaats daarvan zei hij simpelweg: « Ik ben zo trots op je. »
Die ervaring heeft mijn perspectief veranderd. Jim probeerde niet in de schoenen van mijn vader te stappen – hij stond voor me klaar op de momenten die ertoe deden. Vanaf die dag was Jim niet langer alleen « de man met wie mijn moeder trouwde ». Hij werd mijn stiefvader, mijn kampioen en iemand die ik met trots familie noemde.
