Ik ben de enige die voor mijn moeder, Joyce, van 79, zorgt. Nadat ze was gevallen en haar heup had gebroken, nam ik de moeilijkste beslissing van mijn leven: ik liet haar opnemen in een verpleeghuis. Ik was bang dat ze zichzelf weer zou bezeren terwijl ik aan het werk was.
Maar ik heb haar nooit verlaten.
Elk weekend kwam ik langs met nieuwe muffins, lakte haar nagels en versierde haar kamer met familiefoto’s. Het was niet perfect, maar het was liefde.
Afgelopen zaterdag kwam ik binnen met bananenbrood en een lekker warm vestje, en de receptioniste knipoogde.
« Mevrouw Joyce? Ze is er niet meer. Ze is vorige week uit het ziekenhuis ontslagen. Een vrouw heeft haar opgehaald en gezegd dat u het goedkeurde. »
Mijn hart stond stil.
« Welke vrouw? » vroeg ik, bijna buiten adem. « Ik keurde niets goed. Ik ben haar enige dochter. »
De receptioniste aarzelde. « Ze zei dat ze je zus was. Melissa… of Marlena? »
Mijn maag draaide zich om. « Je bedoelt Marla? »
Die naam heb ik al zes jaar niet meer genoemd.
Marla is mijn stiefzus. Dezelfde vader, andere moeders. Ze is een wervelwind – schattig, chaotisch, en nooit lang genoeg in de buurt om de rotzooi op te ruimen die ze achterlaat. Ze heeft niet meer met haar moeder gesproken sinds hun ruzie over de erfenis van haar vader.
Waarom nu dan?
Ik stond in de gang met een bananenbrood in mijn hand, niet wetend wat ik moest doen. Ik belde mijn moeder – rechtstreeks naar de voicemail. Ik probeerde Marla – het nummer was dood. Woedend belde ik de directeur van het verpleeghuis.
Het bleek dat Marla was aangekomen met een notarieel document dat haar tijdelijke ziekenhuisopname toestond. Haar moeder maakte geen bezwaar. Ze herkende Marla. Ze vertelde de verpleegster zelfs dat ze « blij was dat ze tijd met haar andere dochter kon doorbrengen. »
Tweede dochter?
Ik kon het verraad niet verwerken, niet van mijn moeder, maar van Marla. Zij had tijdens de moeilijkste jaren van haar zorg voor mij geen vinger uitgestoken.
Ik nam twee bussen en een taxi naar Marla’s laatst bekende adres. Elegante appartementen. Valetparking. Niemand had haar gezien. Maar de receptioniste herinnerde zich dat ze vijf dagen eerder « een oude vrouw in een lavendelkleurige jas » in haar auto had geholpen.
Dus deed ik wat wanhopige mensen doen.
Ik plaatste een bericht in een lokale Facebookgroep met een foto van mijn moeder en een kort onderschrift:
« Mijn bejaarde moeder is mogelijk zonder de juiste toestemming ontvoerd. Stuur me een privébericht als je haar hebt gezien. »
Ik had er niet veel van verwacht.
Maar twee dagen later kreeg ik een berichtje van Shireen, een supermarktmedewerkster in een naburig stadje.
« Ze is hier met een vrouw – klein, roodharig, een beetje bazig. Ze kopen diepvriesproducten, wijn en krasloten. Je moeder complimenteerde me met mijn ketting en vertelde me over haar kat. »
Mam heeft al tien jaar geen kat meer.
Er leek iets niet te kloppen.
Ik bedankte Shireen, vroeg het adres van de winkel en reed er die middag naartoe. Ik liet briefjes achter op het prikbord, bij de kassa en zelfs op de parkeerplaats.
Die avond kwam er nog een bericht binnen – van Felix, Marla’s ex-man.
Hij zag mijn bericht en waarschuwde me: « Ze heeft een patroon. Gevoelige mensen. Pensioenen. Onroerend goed. Verzekeringen. »
Hij zei dat ik bij mijn moeder moest gaan kijken.
Ik was er weken niet geweest. De volgende ochtend ging ik erheen.
