Na mijn scheiding wilde ik opnieuw beginnen. Ik verhuisde naar een klein huis aan een rustige doodlopende straat in North Carolina. Mijn enige wens: rust. En om die rust te koesteren, stortte ik mijn hart en ziel in mijn gazon. Ik plantte bloemen, installeerde lampen op zonne-energie en verzorgde elk hoekje en gaatje om een klein paradijs te creëren…
Beetje bij beetje leerden de buren me kennen. Ik was « het nieuwe meisje dat van tuinieren houdt ». En alles ging goed… totdat Sabrina arriveerde.
Sabrina was het tegenovergestelde van discreet. Altijd op hoge hakken, met een sterke parfum en een nog luidere stem. Ze reed in een grote Lexus SUV waarvan de ramen elke keer dat hij voorbijreed trilden. En al snel vond ze haar eigen ‘snelkoppeling’…
: steek MIJN gazon over om zijn tuin te bereiken, in plaats van via de stoep om te lopen.
Eerst liep ze gewoon langs de rand. Toen begon ze diagonaal te maaien. Er verschenen bandensporen. En op een ochtend vond ik een van mijn mooiste rozenstruiken verpletterd. Ik herpakte me, haalde diep adem en ging met haar praten.
— « Sabrina, neem me niet kwalijk, maar zou je alsjeblieft niet over mijn gazon willen lopen? Ik geef er veel om, en jij verplettert mijn bloemen…
Ze gaf me een geïrriteerde glimlach.
— « Oh lieverd, je bloemen groeien wel weer aan. Ik heb gewoon haast, dat snap je. »
Ik vertelde hem rustig dat als dit zo doorging, ik iets zou moeten installeren om de doorgang te blokkeren.
Ze haalde haar schouders op en liep weg, alsof ik onzichtbaar was….
Dus ik deed wat ik kon.
Ik plaatste prachtige decoratieve stenen, groot genoeg om een auto te hinderen. Drie dagen later waren ze van hun plaats gerukt. Bij de wielen.
Sabrina dacht dat mijn gebrek aan een man me zwak maakte. Dat ze mijn ruimte naar believen kon vertrappen. Wat ze niet wist, was dat ik niet boos was… ik was geïnspireerd.
Geen sprake van de politie bellen of vechten. Nee. Ik gaf de voorkeur aan een creatieve, juridische en zeer bevredigende aanpak.
Ik ging naar een tuincentrum en kocht een paar decoratieve metalen palen, gedraaid en artistiek beschilderd. Op het eerste gezicht leken ze op moderne sculpturen. Wat waren het? Stevige barrières, diep in de grond verankerd, net ver genoeg uit elkaar om een grasmaaier door te laten… maar geen Lexus…
Ik plantte ook een haag van klimrozen met scherpe doornen en voegde een klein met de hand geschilderd houten bordje toe:
“Rustig gebied – Respecteer de natuur.”
Toen wachtte ik.
