Toen wachtte ik.
De volgende ochtend zat ik op mijn veranda, met een kop thee in mijn hand. Sabrina stapte naar buiten, haar telefoon aan haar oor, haar hakken klikkend. Ze liep naar « haar sluiproute »…
En daar: hard remmen.
Ze probeerde zich een beetje om te draaien, maar de palen waren er nog. Toen zag ze de rozenstruiken, en eindelijk het bord. Ze keek omhoog… en zag me, stil zittend, op haar neerkijkend, met een kleine glimlach op mijn gezicht.
Ze zei niets. Ze draaide zich om. En voor het eerst liep ze rond, net als iedereen.
Sinds die dag? Geen sporen meer, geen lawaai meer. Alleen maar rust en stilte.
Moraal van het verhaal?
Je hoeft niet altijd je stem te verheffen om respect te krijgen. Soms is een beetje creativiteit… en een paar goed geplaatste doornen al voldoende.
