Er heerste een diepe stilte in de villa, zo intens dat Anna haar eigen hartslag kon horen. Het was nu drie nachten geleden. Drie nachten waarin ze op blote voeten door de lange, koude gang was geslopen en schuchter op de zwarte deur aan het einde had geklopt, die Ivan ‘de verboden kamer’ noemde.
Ze stelde geen vragen…
Hij had haar gevraagd dat nooit te doen. En elke keer dat ze klopte, ging de deur langzaam open en zag ik Ivan in een leunstoel zitten, gekleed in een zijden badjas, starend naar een oud schilderij aan de muur – een vrouw die griezelig veel op hem leek.
—Kom binnen, Anna, zei hij zachtjes. Blijf hier. In stilte.
Ze gehoorzaamde, ging op een klein krukje bij de deur zitten en observeerde het tafereel zonder het te begrijpen…
Hij sprak niet met haar, raakte haar niet aan. Hij staarde alleen maar naar dat schilderij… soms wel een heel uur lang.
En als hij eindelijk opstond, zei hij altijd hetzelfde tegen haar: « Je mag gaan. Onthoud: nooit zonder uitnodiging. »
Maar vanavond was er iets anders.
Anna was eerder wakker geworden dan normaal, en toen ze de gang naderde, hoorde ze een gefluister, als een vrouwenstem, heel zwak. Het kwam uit de verboden kamer. Haar bloed stolde…
Ze drukte haar oor tegen de deur. Het gefluister ging door, zacht, bijna zangerig. Het was niet Ivan.
Ze aarzelde. Haar instinct schreeuwde om te vluchten, maar nieuwsgierigheid… knaagde aan haar.
Ze pakte de klink vast.
Maar zodra zijn vingers haar raakten, duwde een onzichtbare kracht haar met geweld terug. Ze viel geschokt en naar adem happend op de grond…
Toen klonk er een schreeuw… een hartverscheurend gehuil, alsof het uit een andere wereld kwam, door de deur. En alles werd weer stil.
Anna stond trillend op en liep langzaam terug naar haar kamer, haar hart bonkte.
De volgende dag zei Ivan niets. Hij was zoals gewoonlijk. Kalm. Koel. Beleefd.
Maar toen ze zijn blik ontmoette, zag ze iets… een spanning, een bezorgdheid, die hij nooit liet blijken. Hij wist het. Hij wist dat ze de deur had aangeraakt.
« Ik heb je toch gezegd dat je het nooit mocht openen, Anna, » fluisterde hij aan tafel, zonder haar aan te kijken.
Ze keek naar beneden…..
—Ik heb het niet geopend. Ik… Ik… raakte alleen de hendel aan.
Hij stond abrupt op.
— Zelfs dat is nog te veel.
En zonder nog een woord te zeggen verliet hij de kamer.
Die avond was Anna niet uitgenodigd.
Ze bleef in haar kamer, maar de slaap wilde niet komen. Gedempte geluiden galmden door het huis. Voetstappen. Zuchten. Gekreun… of misschien was het de wind…
Om drie uur ‘s nachts kon ze het niet meer ophouden. Ze verliet haar kamer.
