Om drie uur ‘s nachts kon ze het niet meer ophouden. Ze verliet haar kamer.
De gang leek langer dan voorheen, donkerder. De portretten aan de muren leken haar met hun blik te volgen. Toen ze bij de verboden deur aankwam, voelde ze die onzichtbare kracht opnieuw… maar deze keer duwde ze hem niet weg.
Ze legde haar hand op de klink.
— Anna…..
Een zwakke, gedempte stem, maar heel echt. Het was niet Ivan.
— Red mij…
Ze draaide aan de klink. De deur ging langzaam open… vanzelf.
De kamer was donker, op een roodachtig schijnsel van een kroonluchter na. Ivan was er wel, maar niet zoals gewoonlijk.
Hij knielde voor het schilderij. Maar het schilderij was veranderd. Ze was niet langer een nobele en vredelievende vrouw.
Het was een door pijn vertrokken gezicht. En dat gezicht… dat was van haar. Anna.
Ivan draaide zich langzaam om. Hij huilde…
« Je hebt de deur geopend, » zei hij met gebroken stem.
« Wie is deze vrouw? » vroeg ze met een droge keel.
Hij stond op, zijn handen trilden.
—Mijn eerste vrouw… ze heeft me verraden. Ze wilde weglopen. Dus… ik heb haar hier gehouden. Haar ziel… blijft gevangen in deze kamer. En nu, jij ook… je hebt het gezien.
Anna deed een stap achteruit, maar de deur was achter haar dichtgevallen. Ze begon erop te bonzen.
— Doe open! Ivan! Ik zal niets zeggen! Ik zweer het!
Maar Ivan bewoog niet. Hij staarde naar het schilderij. Het veranderde zichtbaar. De gelaatstrekken van de vrouw namen geleidelijk die van Anna over.
« Je had me moeten gehoorzamen, » mompelde hij. « Nu is het te laat. »
In de stilte van de villa hing een nieuw schilderij aan de muur.
Een jonge vrouw, met tranen in haar ogen, starend in het oneindige. Een gevangene.
En de verboden deur ging weer dicht. Wachtend op de volgende.
