Toen mijn man begon om elke week met onze kinderen naar hun grootmoeder te gaan, dacht ik er niet veel van.
Maar toen mijn dochter iets verdachts liet vallen over hun wekelijkse uitjes, besloot ik ze op een dag te volgen.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit de eerlijkheid van mijn man zou betwijfelen, tot recent.
Mike was altijd een betrouwbare partner en een geweldige vader voor onze twee kinderen, Ava (zeven jaar) en Ben (net vijf geworden).
Maar de laatste tijd gedroeg hij zich vreemd.
Mijn man was een geweldige en aanwezige vader voor onze kinderen.
Hij speelde verstoppertje in de achtertuin met ze, ging zonder klagen naar schoolvoorstellingen en was de soort vader die altijd tijd had voor nog een bedtijdverhaal.
Dus ik dacht er niet twee keer over na toen hij elke zaterdagmorgen met de kinderen naar “grootmoeder” ging, zijn moeder.
Zijn moeder, Diane, was altijd dol op onze kinderen.
Ze bakte koekjes met ze, leerde ze breien en liet ze zelfs “helpen” in haar tuin.
Na het verlies van haar man een jaar geleden, leek Mike vastbesloten om ervoor te zorgen dat ze zich niet eenzaam voelde, en dat bewonderde ik aan hem.
Ze waren sindsdien dichterbij gekomen, en maandenlang ging hij elke zaterdag met de kinderen naar haar toe.
Maar toen… begonnen er kleine dingen me te storen.
Ten eerste stopte mijn schoonmoeder (SML) met het noemen van de bezoeken.
We spraken meestal minstens een keer per week, en ze was altijd enthousiast over de kinderen.
Maar toen ik casual vroeg of ze het leuk vond om ze zo vaak te zien, was er een vreemde pauze.
“Oh, eh, ja. Natuurlijk, schat,” antwoordde ze, maar haar stem had een vreemde toon, alsof ze me niet het hele verhaal vertelde.
Ik schatte het op als verdriet.
Misschien had ze het moeilijker dan ik besefte.
Toen was er Mike’s aandringen dat ik thuis moest blijven.
“Het is bonding tijd voor mijn moeder en de kinderen, plus jij hebt een pauze nodig en wat tijd voor jezelf, Amy,” zei hij, terwijl hij me dicht bij zich trok voor een snelle kus.
“Geniet van een stille huis voor eens.”
Hij had gelijk – ik hield van de rustige ochtenden – maar er was iets in de manier waarop hij oogcontact vermeed toen ik aanbood om mee te gaan, wat me aan het denken zette.
Ik had op mijn gevoel moeten vertrouwen.
Op een frisse zaterdagmorgen kwam Ava snel naar binnen toen Mike en Ben al in de auto zaten.
“Mijn jas vergeten!” riep ze, haar kastanjebruine krullen stuiterend toen ze langs me rende.
“Vergeet niet je te gedragen bij grootmoeder!” plaagde ik, haar haar ruw makend toen ze haar jas pakte.
Ze bevroor halverwege en draaide zich naar me om, haar gezicht serieus.
Toen zei ze iets wat ik nooit zou vergeten…
Mijn dochter pauzeerde halverwege het rennen en keek me vreemd aan.
“Moeder,” fluisterde ze, alsof ze een geheim deelde, “Grootmoeder is gewoon een GEHEIM CODE.”
Ik knipperde, mijn hart slaakte een sprongetje.
“Wat bedoel je, schat?”
Ava’s wangen kleurden rood en haar ogen werden groot.
Ze keek snel in de richting van mijn man buiten, alsof ze al te veel had gezegd.
“Ik mag het niet zeggen,” mompelde ze, en rende naar buiten voordat ik nog iets kon vragen!
Ik stond daar in de deuropening, terwijl ze zich klaarmaakten om weg te rijden, mijn gedachten razend.
Geheime code? Wat zou dat kunnen betekenen?
Liegt Mike over waar hij ze naartoe bracht?
Mijn maag draaide om bij het bedenken van de mogelijkheden.
Was “Grootmoeder” een code voor iets wat hij verborgen hield – of voor iemand anders?
Ik had antwoorden nodig, en het was nu of nooit.
Zonder na te denken, greep ik mijn tas en sleutels, mijn handen trilden terwijl ik het deed.
Met het annuleren van mijn plannen voor de dag in mijn hoofd, besloot ik ze in het geheim te volgen.
Mike’s auto nam een onverwachte bocht, die zeker niet naar Diane’s huis leidde!
Ik volgde ze op een veilige afstand.
Mijn hartslag versnelde toen hij de parkeerplaats van een rustig park aan de andere kant van de stad in reed.
Vanuit mijn plek een paar rijen verderop, zag ik hem uitstappen met onze kinderen, hun handen vasthoudend terwijl ze naar een bank onder een grote eik liepen.
Toen zag ik haar…
Een vrouw, misschien in haar eind dertig, met kastanjebruin haar in een losse paardenstaart, wachtte bij de bank.
Ze hield de hand vast van een meisje, misschien negen jaar oud, met dezelfde haarkleur.
Mijn borst verkrampte toen ik het meisje zag glimlachen en op Mike af sprinten, die zich neerknielde om haar in zijn armen te nemen alsof hij het al honderd keer eerder had gedaan!
Ava en Ben giechelden terwijl ze zich bij het oudere meisje voegden, de drie van hen speelden terwijl mijn man met de vrouw sprak.
Ik kon gewoon niet blijven zitten! Mijn woede en de behoefte aan antwoorden brandden in mijn borst!
Maar mijn benen voelden als gelei toen ik uit de auto stapte en naar hen toe liep, mijn hart bonkte in mijn oren.
Mike’s gezicht verbleekte op het moment dat hij me zag.
“Amy,” zei hij, terwijl hij zo snel opstond dat de vrouw schrok. “Wat doe jij hier?”
