Een 12-jarig meisje met een ongewoon grote buik werd naar de afdeling spoedeisende hulp gebracht. Artsen vermoedden aanvankelijk spijsverteringsproblemen en zelfs een tumor. Na de echo was er echter een zware stilte in de hal. Wat ze zagen deed hen bevriezen. Er was geen gewone zwangerschap binnenin, geen tumor, alleen een zwakke vlam van het leven die elk moment kon uitgaan.
Ze heette Kira. Ze was stil, mager, bleek, met enorme blauwe ogen en handen die voortdurend in haar buik knijpen. Ze werd laat in de avond opgenomen. Haar moeder huilde, herhaalde het steeds weer.:
Haar vader vertrok toen Kira zes jaar oud was. Mam werkte als schoonmaker in het winkelcentrum, om haar dochter te voorzien van alles wat ze kon. Ze leefden in armoede, maar hielden van elkaar. Niemand raadde wat voor pijn het meisje verborg onder haar glimlach. Ze leed. Ze wilde haar moeder niet lastig vallen. Ze dacht dat het over zou gaan. Ze dronk water, verhongerde, zodat het niet erger zou worden.
Toen ze haar op bed legden, kon Kira haar benen niet rechtzetten—de huid op haar buik was zo strak als een trommelvlies. De artsen handelden snel: onderzoeken, IVs, beeldvormende studies. Echografie toonde een enorme ophoping van vocht in de buikholte. Eerst werd een interne bloeding vermoed. Maar het bloed was zuiver. De chirurg belde de oncoloog. Oncoloog-gastro-enteroloog. Gastro-enteroloog-Specialist in infectieziekten…
– Je dochter houdt het geweldig vol. Haar lichaam worstelde al maanden. We hebben dringend een punctie, behandeling en ondersteuning nodig. Je moet aan haar zijde zijn. Je kunt niet zonder de staat.
Mama is geen minuut uit de sportschool gegaan. Kira werd wakker met een vochtig voorhoofd, opende nauwelijks haar ogen en fluisterde:
“Moeder… Ik wil niet sterven… Ik heb mijn favoriete tv-serie nog niet gezien.…
Twee weken later voelde ze zich opgelucht. De artsen zeiden dat ze nog nooit zo ‘ n dapper kind hadden gezien. De verpleegster, meestal streng en stil, bracht haar een warme deken en fluisterde::
“Je bent als een engel.”Ga niet weg, oké?
Kira ‘ s verhaal verspreidde zich snel door het hele team. Andere kinderen werden over haar verteld.:
“Kijk hoe Kira Vecht. Jij kunt het ook aan.”
Kira is nu al veertien jaar oud. Ze gaat regelmatig naar de afkickkliniek, draagt een medaillon met een foto van haar moeder erin aan een ketting.
Ze droomt ervan dokter te worden – zoals deze vrouw met goede ogen die haar toen vertelde:
Je bent sterker dan veel volwassenen. Je verdient het om te leven.
Er hangt een foto van haar op de muur van de afdeling gastro-enterologie. De handtekening eronder is eenvoudig, maar betekenisvol.:
“Kracht zit niet in het lichaam. De kracht zit in de ziel.”
Herstel was niet gemakkelijk. Moeder verloor haar baan – ze werd ontslagen toen ze constant naar het bed van haar dochter keek. Maar ze klaagde niet. Ze streelde Kira ‘ s hoofd en fluisterde:
“Het belangrijkste is overleven. De anderen komen vanzelf.”
“Ze heeft een buik als een zwangere vrouw. Hij heeft waarschijnlijk wormen.
Kira probeerde niet te luisteren. Slechts één jongen, Lyosha, ging op een dag naast haar zitten en zei:::
