Kira probeerde niet te luisteren. Slechts één jongen, Lyosha, ging op een dag naast haar zitten en zei:::
“Mama zegt dat je de sterkste bent. Dat je niet klaagt. Ik huilde elke dag.”
En voor het eerst in lange tijd had Kira het gevoel dat ze niet alleen wilde overleven. Hij wil leven. Echt.
“Ik ga dokter worden.”Net als degenen die mij niet hebben verlaten.
Vier jaar zijn verstreken.
Kira ging naar de medische school. Overal in het district werd geld ingezameld: wie kon, gaf vijfhonderd soms, iemand bracht oude leerboeken mee. Mama vond weer een baan als schoonmaker, dit keer in een kliniek.
Sindsdien zijn ze onafscheidelijk geworden. Nastya werd meer dan een ondersteunende vriend voor Kira. Degene die later een sleutelrol zou spelen in haar leven.
Artsen verbood Kira strikt om te oefenen. Mijn slaap werd onrustig en de pijn keerde terug. Op een avond werd ze wakker met een zekere angst-haar maag was weer zo hard als een trommel geworden. Net als toen ik 12 was. Ze besefte dat de ziekte was teruggekeerd.
“Het spijt me… Ik dacht dat je gewoon moe was.…
“Durf niet op te geven. Je hebt mijn leven gered, nu is het mijn beurt om je te helpen.”
Nastya werkte ‘ s avonds parttime, leverde eten, kopieerde notities. En Kira begon een blog te runnen voor tieners met zeldzame ziekten. Zonder pathos. Eerlijk. Uit de grond van mijn hart.
“Ik ben niet meer bang. Als jij het gedaan hebt, heb ik het ook gedaan.
Zes jaar gingen snel voorbij.
Kira studeerde af, ging naar de universiteit, werd verpleegster en ging op telefoontjes. Maar het lot sloeg weer toe en Lyosha stierf. Dezelfde jongen die haar eerst sterk noemde. Hij stierf bij een ongeluk. Toen Kira dit hoorde, huilde ze tot de dageraad.
Hij was haar eerste liefde. Het onuitgesproken. Ze bewaarde zijn brieven, maar ze opende ze nooit. Op een nacht verbrandde ze ze. ‘S Morgens ging ik naar mijn werk alsof er niets was gebeurd. Alleen binnen woedde de storm.
Ben jij Kira?”Ik ben Alina. Degene die je hebt gered. En dit is mijn dochter. Ik heb haar naar jou genoemd.
Kira begon te huilen voor het eerst in vele jaren. Maar niet van de pijn. Van geluk.
