Het was de dag van de begrafenis van oma, een sobere gebeurtenis die bedoeld was om haar gekoesterde leven te eren.
Terwijl de familie bijeenkwam om afscheid te nemen, bracht een onverwachte wending me in een vreemde situatie. In de chaos en emoties van de dag,
Ze vergaten me op het kerkhof. Het was een moment van eenzaamheid, omringd door het zachte gefluister van de wind en de aanhoudende geur van verse bloemen.
Terwijl ik alleen zat en nadacht over oma’s verhalen en de warmte die ze in ons leven bracht, drong het plotseling tot me door. Haar afwezigheid was ingrijpend.
Toch voelde ik op dat moment een overweldigende verbondenheid met haar geest. Het was alsof ze er was en me door deze onverwachte eenzaamheid leidde.
Toen de familie zich eindelijk herinnerde en mij kwam ophalen, wachtte haar een onverwachte openbaring.
Oma had, met haar ongeëvenaarde wijsheid en liefde, haar huis aan mij nagelaten in haar testament. Het was een gebaar van vertrouwen en intimiteit.
een geschenk verpakt in de bitterzoete herinneringen aan onze tijd samen.
Het huis, nu van mij, was een prachtige herinnering aan haar blijvende aanwezigheid in mijn leven.
