Het huis, nu van mij, was een prachtige herinnering aan haar blijvende aanwezigheid in mijn leven.
Het was meer dan alleen stenen en cement; het was een ruimte vol gelach, verhalen en de geur van haar beroemde appeltaart.
Terwijl ik door de kamers liep, kon ik bijna haar zachte stem horen, haar zachte aanraking voelen en haar stralende glimlach zien.
Het erven van oma’s huis werd meer dan een juridische erfenis.
Het was een brug naar mijn verleden, een bewijs van de onbreekbare band tussen een grootmoeder en haar kleinkind. Terwijl ik dit nieuwe hoofdstuk omarmde,
Ik vond troost in de gedachte dat, ook al was ze er niet meer, haar geest mij voor altijd zou leiden en inspireren vanuit het hart van haar geliefde thuis.
