Laura stond nog steeds met haar handen om de lege beker gewikkeld, en reageerde niet op Clara ‘ s ultimatum. Dat was niet nodig. Er is al een beslissing in haar hoofd gevormd, en als de beslissing juist is, worden woorden overbodig.
Ze nam een slokje thee en gaf zichzelf de tijd om haar gedachten op orde te brengen. Ze kon nog steeds het kloppen in haar pols voelen, waar Clara ‘ s hand stevig was gebalde. Ze wilde schreeuwen, de mok neergooien, alles weggooien wat ze maandenlang had ingeslikt. Maar ze hield haar adem in. Woede kan een wapen zijn, maar alleen als je het onder controle kunt houden.
“Wil je niets zeggen?”Vroeg Clara op een scherpe toon. “Denk je dat als je me negeert, Ik zal stoppen?”
Laura keek op.
“Nee, Ik denk niet dat je stopt. Daarom… Ik zal stoppen.
Clara knipperde twee keer, zonder het te begrijpen.
“Wat bedoel je?”
“Ik ga weg, Clara.
Stilte vult de keuken. Voor het eerst sinds Laura haar kende, had Clara geen klaar antwoord.
“Ben je gek? Ze is eindelijk ontploft. “Waar ga je heen, slimmerik?”Buiten?
“Overal behalve hier.”
Laura stond op, pakte haar mok, waste hem reflexief en verliet de keuken. Ze ging de kleine slaapkamer binnen, die de afgelopen maanden haar enige “beul” was geweest, en begon kleren in een reistas te verpakken. Ze had niet veel nodig, net zoveel als ze zelf kon dragen.
Terwijl ze haar trui vouwde, hoorde ze Clara ‘ s voetstappen in de gang.
“Je denkt helemaal niet na!”Ze begon opnieuw. “Je weet dat Daniel daar niet mee instemt!”
“Ik zal het hem zelf vertellen,” antwoordde Laura, zonder de verpakking te onderbreken.
“En als hij je verlaat? Clara glimlachte ironisch, gericht op de meest tedere plek. “Als hij zijn familie boven jou verkiest?”
Laura hief haar hoofd op en keek haar recht in de ogen.
“Als hij me verlaat omdat ik niet vernederd wil worden.”.. Dus hij heeft nooit van me gehouden.
De woorden vielen tussen hen als een steen in het water. Clara snoof, maar zei verder niets.
Daniël kwam om twaalf uur terug. Laura zat op het bed met een kant-en-klare tas naast haar. Ze droeg dezelfde trui, maar haar haar was al droog en haar ogen waren helder en vastberaden.
“Wat is er aan de hand?”Wat is het?”vroeg hij toen hij de bagage zag.
Laura haalde diep adem.
“Daniel, ik ga weg.”
Hij legde de tas die hij in zijn hand had neer en stopte.
Hoe ga je weg? Waarheen? Waarom?
