Hoe ga je weg? Waarheen? Waarom?
“Omdat ik zo niet meer kan leven.”Je moeder heeft me vanmorgen overgoten met een emmer koud water. Ze greep mijn hand. Ze beledigde me. En het is niet de eerste keer dat hij me vernedert.
— Laura… Daniel liep zijn hand door zijn haar, kijkend naar de deur, waar Clara ‘ S schaduw zichtbaar was, luisterend. Mam heeft het misschien overdreven, maar … .. …
“Nee, Daniel. Dit was geen “overdrijving”.”Het was geweld. En je weet heel goed dat ze nooit zal stoppen.
“We kunnen met haar praten, grenzen stellen.…
– Er is geen limiet aan degenen die geloven dat ze het recht hebben om je te vertrappen.
Daniel kwam dichterbij, probeerde haar handen in de zijne te nemen, maar ze terugdeinsde een beetje.
“Ik vraag je niet mee te gaan. Het is jouw keuze. Maar ik blijf hier niet meer.
Hij zag de besluiteloosheid in zijn ogen. Een paar seconden, misschien tien, dat leek een eeuwigheid.
“Heb je een plek om naartoe te gaan?”Wat is het?”vroeg hij uiteindelijk.
– Op mijn vriendin Anna. Hij heeft een logeerkamer voor een tijdje. Dan… we zullen zien.
“Laura… ik . “.. Daniel keek weer naar de deur en toen naar haar. “Ik heb tijd nodig om erover na te denken.”
Ze glimlachte droevig.
– Neem zoveel tijd als je wilt. Ik neem mijn tijd terug.
Met haar tas op haar schouder liep ze langs Clara zonder een woord te zeggen. De vrouw probeerde iets te zeggen, maar Laura gaf haar geen kans. Ze opende de deur, stapte naar buiten in het heldere daglicht en haalde diep adem van de koude lucht.
Op straat leek alles anders-vrijer, makkelijker. Ze wist niet wat haar te wachten stond, maar voor het eerst in lange tijd voelde ze dat de weg van haar was.
En ergens in het diepst van haar ziel wist ze dat dit vertrek niet het einde was. Dit is het begin.
