Elena zei niets. Ze liep rustig langs hem heen, met de waardigheid van een vrouw die niets meer hoefde te bewijzen. Ze was niet boos of beledigd. Dat was ze… klaar.
De nacht verliep in stilte. Thomas viel in slaap met een glimlach op zijn gezicht na twee glazen cognac. Hij droomde waarschijnlijk van zijn grote dag – hoe hij morgen zou worden aangekondigd als de nieuwe directeur van de afdeling, hoe iedereen hem zou bewonderen. En misschien over hoe hij voor de laatste keer neerkijkt op Elena.
De volgende ochtend, in een luxe kantoorgebouw in het centrum van Brussel, was de vergaderzaal al vol. Het personeel fluisterde onder elkaar, wachtend op de aankondiging van de beslissing. Er was ook een gebrek aan een voorzitter van de Raad en een persoon die een nieuwe leiderschapspositie zou innemen.
Thomas kwam naar voren. Het kostuum past perfect, het gezicht van de winnaar. Verschillende collega ‘ s knikten naar hem, sommigen stuurden hem een glimlach. Hij zat op de eerste rij. “Dit is mijn moment”, dacht hij.
“Goedemorgen allemaal,” zei een kalme maar zelfverzekerde vrouwelijke stem.
Elena kwam de kamer binnen.
Er was stilte. Iemand liet een pen vallen. Thomas draaide zich langzaam om en werd bleek.
Elena was gekleed in een elegant getint pak. Er was een vastberadenheid in haar ogen die hij nooit eerder had opgemerkt, niet omdat ze er niet was, maar omdat hij nooit goed had gekeken.
Wordt vervolgd op de volgende pagina 👇
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
