Elena was gekleed in een elegant getint pak. Er was een vastberadenheid in haar ogen die hij nooit eerder had opgemerkt, niet omdat ze er niet was, maar omdat hij nooit goed had gekeken.
“Vanaf vandaag neem ik de afdeling over”, zei ze kalm maar vastberaden. – Er wachten veel veranderingen op ons.
Er was een applaus. Sommigen applaudisseerden enthousiast, anderen met verbazing. Thomas zat onbeweeglijk, alsof de wereld om hem heen niet meer bestond.
Elena ging naar hem toe en fluisterde::
“Je had gelijk, Thomas. Je hebt geen plaats meer in mijn nieuwe succesvolle leven.
Toen ging ze aan het hoofd van de tafel zitten, opende haar laptop en begon haar eerste ontmoeting als de nieuwe rector. Rustig. Vertrouwen in zichzelf. Eindelijk opgemerkt.
En vooral de onoverkomelijke.
