Ileana voelde hoe haar hart zich samendrukt toen Rex volledig in haar voeten viel.
Zijn ogen, die haar jarenlang trouw hadden gevolgd, begonnen hun glans te verliezen. Haar vader, Mihai, knielde naast haar.
“Lieve, ik denk dat we hem naar de dierenarts moeten brengen,” fluisterde hij, maar Ileana wist het al. Ze begreep wat Rex haar probeerde te zeggen.
“Hij heeft gewacht,” murmelde ze, haar stem verstikt door emotie. “Hij heeft gewacht om me als bruid te zien.”
Ondertussen was Constantin, de bruidegom, de trappen van de kerk afgedaald en kwam naar hen toe. Zonder zich iets van zijn elegante kostuum aan te trekken, knielde hij naast Ileana en Rex.
“Wat is er aan de hand?” vroeg hij, zijn stem verried zijn bezorgdheid.
“Ik denk dat hij afscheid neemt,” fluisterde Ileana, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
Constantin begreep het meteen. Hij pakte Ileana’s hand in de zijne en streek met zijn andere hand zachtjes over het hoofd van Rex.
De gasten keken ontroerd en verwonderd naar de scène, niemand durfde in dat heilige moment in te grijpen.
