Toen, tot ieders verbazing, verzamelde Rex zijn laatste krachten en stond trillend op. Met een zichtbare inspanning liep hij naar Constantin en likte zijn hand, alsof hij zijn goedkeuring gaf.
Vervolgens draaide hij zich naar Ileana, kroop nog één keer tegen haar aan en viel langzaam neer.
Tranen stroomden ongestoord over de gezichten van de gasten. Niemand had verwacht dat de bruiloft ook een dag van afscheid zou worden. Maar op dat moment van pijn gebeurde er iets buitengewoons.
Een witte duif, stralend, daalde neer uit de lucht en ging op Ileana’s schouder zitten. De vogel keek haar aan met zachte ogen, die zo veel leken op die van Rex, dat Ileana een rilling voelde.
“Ileana,” fluisterde haar moeder, Elena, die zich voorzichtig naderde, “het is een teken.”
De duif bleef een paar seconden stil zitten, waarna hij opvloog en een perfecte cirkel boven de kerk maakte voordat hij verdween in de azuurblauwe lucht.
De ceremonie ging verder, maar niet als een gewone bruiloft. Het werd een viering van liefde in al haar vormen – de liefde tussen bruid en bruidegom, maar ook de onvoorwaardelijke liefde die een dier kan geven.
Priester Adrian paste zijn woorden aan om de aanwezigheid van Rex in Ileana’s leven te eren.
En toen Ileana en Constantin hun geloften uitspraken, voelde iedereen dat Rex nog steeds daar was, waakzaam over hen, altijd trouw, altijd liefdevol, zelfs voorbij de dood.
Als je van het verhaal hebt genoten, vergeet dan niet het met je vrienden te delen! Samen kunnen we de emotie en inspiratie verder dragen.
