Een wanhopige wees met een koffer stond in de schemering voor de deur van een restaurant. Haar hart bonsde terwijl ze aanklopte. De eigenaar keek haar verbaasd aan toen hij haar achternaam hoorde.
“Jij wordt de helderste ster, het grootste talent van allemaal,” had haar vader ooit gezegd. “Je zult opvallen, en je naam zal op elke poster schitteren.”
Sofia dacht terug aan dat moment, aan hoe ze naast haar zieke vader zat. Ze huilde en begroef haar gezicht in de deken die hem bedekte. Zijn hand, zwak maar nog steeds warm, streek door haar haar.
“Niet huilen, meisje,” fluisterde hij, “je kunt het lot niet voor de gek houden. Luister goed naar me.”
Ze keek op. Zijn stem was bijna onhoorbaar, alsof elk woord hem kracht kostte.
“We waren ooit met z’n tweeën – Mikhail en ik, Grigory – onafscheidelijke vrienden. We zwoeren bij bloed dat onze vriendschap eeuwig zou duren. Toen kwam je moeder. We werden allebei verliefd op haar. En zoals vaak gebeurt, verloor de vriendschap toen haar eerste plaats. Je moeder koos mij. Mikhail kon daar moeilijk mee leven. Maar hij is een goed man. Als het je ooit te zwaar wordt, ga naar hem toe. Hij zal je niet in de steek laten. Hij is nu eigenaar van restaurant ‘Breeze’. Onthoud dit, Sofia. Ooit kan het je redden. Er is meer… maar als hij wil, zal hij het je zelf vertellen. En vergeet nooit: ik hou van je met heel mijn hart, ik geloof in je, en ik weet dat je zult overleven.”
Sofia drukte zich tegen hem aan. Plotseling spande zijn lichaam zich aan, en daarna werd het slap.
“Papa! Papa!” Haar schreeuw vulde de kamer. Artsen stormden binnen, maar zij zag alles als van een afstand. Slechts één gedachte bleef hangen: Ik ben alleen. Helemaal alleen.
De volgende dag, na de wake, toen de gasten vertrokken waren, sprak haar stiefmoeder haar koel toe:
“Zoek morgen werk. Ik ga je niet voeden.”
“Maar ik studeer…”
“Studeren, ja?” lachte ze spottend. “Je gaat geen muziekcarrière krijgen. Als je geen baan vindt, sta je op straat. Dit is mijn huis, ik ben je vaders vrouw. Hou je mond – ik kan heel onaardig worden.”
Sofia sloot zich die nacht op in haar kamer en huilde met de foto van haar vader in haar handen. Tegen de ochtend wist ze dat ze zijn droom zou najagen: zingen. Ze had altijd wedstrijden gewonnen; haar leraren zeiden dat haar stem haar altijd zou kunnen voeden.
