Ik ben 30. Mijn vader is 61. En ongeveer drie maanden geleden vertelde hij me dat hij opnieuw ging trouwen.
« Op Dana! » zei hij, zijn ogen glinsterend als die van een tiener. « We houden een kleinschalige bruiloft. Alleen goede vrienden en familie. »
Dana. Ongeveer vijftig. Draagt hakken alsof ze aan haar voeten vastgelijmd zitten. Praat alsof ze altijd een verkooppraatje houdt. En ik zweer het, ze is 70% botox en 30% een bad vibes-type.
Nou, ik heb Dana nooit gehaat. Ik heb het geprobeerd. Ik heb het echt heel erg geprobeerd. Ik heb om haar grappen gelachen. Zelfs de grappen die nergens op sloegen. Ik heb elke droge, te gaar gekookte ovenschotel met een glimlach opgegeten. Ik heb haar een mooie sjaal voor kerst gekocht.
Ze heeft het nooit gedragen.
Vanaf het begin maakte ze me duidelijk dat ik niet welkom was. Niet helemaal, natuurlijk. Dat zou te eerlijk zijn geweest. Maar op duizend kleine manieren.
Elke keer dat papa en ik close werden – bijvoorbeeld om oude herinneringen te delen of om stomme films te lachen – gedroeg Dana zich vreemd. Ze begon te hoesten. Of zei dat ze migraine had. Een keer beweerde ze zelfs dat ze twee keer in dezelfde week voedselvergiftiging had opgelopen.
Mijn vader zei altijd: « Ze is gewoon gevoelig, schat. Je weet hoe haar buik is. »
Ja, ik ben gevoelig voor het feit dat ik niet in het middelpunt van de belangstelling sta.
Ze behandelde me alsof ik een geest was, geen dochter. Zelfs geen mens. Gewoon een overblijfsel uit een leven waar ze niets mee te maken wilde hebben. Toch kwam ik opdagen. Elke feestdag. Elke verjaardag. Belde me elke zondag.
Toen kwam het grote telefoontje van papa.
« We hebben een date! » zei hij. « Volgende maand! Dana en ik gaan trouwen! »
« Geweldig, pap, » zei ik met een oprechte glimlach door de telefoon. « Ik ben blij voor je. »
« Ze wil het klein houden. Je weet hoe ze is. Alleen maar mensen om zich heen. »
« Natuurlijk, » zei ik. « Wat jullie beiden maar gelukkig maakt. »
Ik heb nooit een uitnodiging gekregen. Geen berichtje. Geen kaartje. Niets van Dana. Maar het kon me niet schelen. Ik dacht dat het alleen… zij was. Ik wilde mijn vader nog steeds steunen.
Ik kocht een simpele poederblauwe jurk. Ik combineerde hem met een paar lage hakken. Ik nam vrijdag vrij zodat ik er vroeg heen kon rijden en kon helpen. Misschien stoelen neerzetten of zoiets.
Twee weken voor de bruiloft belde papa.
« Dana zegt dat je bij ons moet blijven, » zei hij. « Je hoeft geen geld te verspillen aan een hotel. »
Dat zette mij aan het denken.
« Heeft ze dat gezegd? » vroeg ik.
« Ja, » stond ze erop. Ze zei dat ze het je gemakkelijk wilde maken.
Huh. Dat klonk niet als Dana. Maar ik ging er niet tegenin.
« Oké, » zei ik. « Ik ben er vrijdagavond. » En dat was ik. Ik was er kort na zevenen.
Dana deed de deur open en glimlachte op de een of andere manier.
“Lange rit?” vroeg ze.
“Het is niet zo erg,” zei ik, terwijl ik mijn tas naar binnen sleepte.
Ze gaf me een kop lauwe thee en wees naar de logeerkamer.
« De badkamer is aan het einde van de gang. Maak ons niet wakker, morgen hebben we een belangrijke dag. »
Ze verdween naar haar kamer. Een paar minuten later kwam papa naar buiten in een joggingbroek en slippers.
« Hé, kleintje, » zei hij, terwijl hij me in een knuffel trok. « Fijn dat je het gehaald hebt. »
We bleven wakker en praatten, met z’n tweeën op de bank, en haalden herinneringen op aan roadtrips en die keer dat onze oude auto kapot ging in Kentucky.
Rond middernacht ging ik met een goed gevoel naar bed. Hoopvol zelfs. Ik had geen idee wat me te wachten stond.
De volgende ochtend werd ik natuurlijk een beetje nerveus wakker, maar vooral opgewonden om mijn vader te zien trouwen. Wat ik ook van Dana vond, deze dag was nog steeds belangrijk voor hem.
Ik draaide me om en pakte mijn telefoon.
Fort.
Vreemd. Misschien heb ik hem op het aanrecht laten liggen? Ik herinnerde me nog heel goed dat ik hem voor het slapengaan in het stopcontact had gedaan. Geen probleem. Ik stond op, deed mijn jurk aan, maakte me op en sjokte de keuken in. Niets.
Geen telefoon. Geen koffie. Geen ontbijtgeuren. Geen geluiden. De hele plek voelde… doods.
