Geen telefoon. Geen koffie. Geen ontbijtgeuren. Geen geluiden. De hele plek voelde… doods.
Ik controleerde de sleutelhaak. Leeg. Mijn maag kromp een beetje ineen.
Ik liep naar de voordeur en draaide aan de hendel. Hij bewoog niet. De grendel zat op slot. Ik probeerde de achterdeur. Hetzelfde gebeurde. Toen de ramen. Elk raam was stevig gesloten.
Ik riep: « Dana? »
Niets. Ik klopte op haar slaapkamerdeur. Stilte.
Harder kloppen. « Dana? Hallo? »
Nog steeds niets.
Toen zag ik het. Een felgele Post-it, netjes op het aanrecht geplakt. Geschreven in Dana’s handschrift, met krullerige, overdreven strenge letters.
« Neem het niet persoonlijk op. Het is gewoon niet jouw dag. »
Ik stond daar, verstijfd. Ze sloot me op. Ze nam mijn mobiele telefoon af. Mijn sleutels. Mijn stem. Alsof ik een probleem was, kon ze het achter een deur opsluiten.
Even wist ik niet wat ik moest doen. Mijn handen trilden. Mijn borst was benauwd. Toen kwam de woede. Ik riep haar naam. Ik bonsde op de muren. Ik liep heen en weer als een gek. Allemaal gekleed in poederblauw, zonder uitweg.
Mijn mascara liep al uit onder mijn ogen en ik staarde naar de deur alsof ik hem wilde openen. En toen – godzijdank – herinnerde ik me iets.
Ze pakte mijn telefoon af. Ze pakte mijn sleutels af. Maar ze pakte mijn Apple Watch niet af.
Ik tikte op het scherm alsof mijn leven ervan afhing. Het kleine toetsenbordje voelde onbruikbaar, maar ik kreeg het voor elkaar door een sms te sturen naar mijn goede vriend die in de buurt woonde.
Ik: Tasha, bel me alsjeblieft NU. Dana heeft me opgesloten. Ik maak geen grapje.
Tasha: Wat? Waar ben je??
Ik: Paps appartement. Logeerkamer. Ze nam mijn mobiele telefoon mee. Sleutels. De deur zit op slot.
Geen enkel antwoord, geen seconde. Toen:
Tasha: Ik zit al in de auto. Ik ben er over 10 jaar.
Ik had wel kunnen huilen. Dat deed ik bijna. Tien minuten later hoorde ik een klop. Toen stemmen. Toen ging de voordeur krakend open.
Tasha stond daar in haar legging, haar haar in de war, haar ogen wijd open. Een geschokte conciërge zat naast haar.
« Je ziet eruit alsof je net uit een horrorfilm bent ontsnapt. »
Ik rende naar haar toe. « Ze heeft me opgesloten, Tasha. Als een hond. »
Tasha schudde haar hoofd. « Ongelooflijk. Ben je klaar om een bruiloft te crashen? »
« Oh, » zei ik, terwijl ik naar mijn hakken reikte, « ik ben er klaar voor geboren. »
We sprongen in haar auto alsof het een vluchtauto was. Tegen de tijd dat we bij de locatie aankwamen, was de bruiloft al begonnen. Zachte muziek. Rijen gasten. Dana liep met mijn vader door het gangpad.
Alles zag er perfect uit. Totdat ik de achterdeur openduwde. Hijg. Letterlijk hijg.
Alle ogen waren gericht. Dana’s gezicht vertrok alsof ze een geest had gezien. Ze greep de arm van mijn vader zo stevig vast dat ik dacht dat hij zijn bloedsomloop zou verliezen.
Zonder met mijn ogen te knipperen liep ik rechtstreeks de gang door.
« Pap, » zei ik met een kalme maar luide stem, « je bent iets vergeten. »
Hij knipperde met zijn ogen. « Schatje? Wat ben je aan het doen? »
Ik hield de Post-it omhoog.
