Op weg naar het vliegveld gaf miljonair Martin Delacroix de sleutels van zijn villa aan een doorweekte vrouw met een baby in haar armen… Maar wat hij bij terugkomst ontdekte, veranderde hem voorgoed…
De regen begon plotseling – zware druppels vielen uit de lucht en veranderden de straten in kolkende beken. Martin Delacroix’ zwarte sedan sneed als een mes door de natte duisternis. Binnen – stilte. Leren stoelen, gedempte jazz, en Martin zelf, die zijn manchetten recht trok alsof de storm niets met hem te maken had.
Hij was op tijd voor het vliegveld. Martin kwam nooit te laat. Het vliegtuig naar Zürich zou om 16:10 uur vertrekken, en het was pas 14:36 uur. De chauffeur wist: beter stil blijven.
En toch – verkeer bij de stoplichten. Nauwelijks merkbaar.
Hij negeerde het bijna.
Bijna.
Een vrouw. Doorweekt. Haar tegen haar gezicht geplakt. In haar handen – geen tas. Het was een kind. Een peuter, blootsvoets in een koude plas. Alsof ze allebei vergeten waren dat de wereld zijn regels had.
Even ontmoetten hun blikken elkaar. Dat was genoeg.
« Stop alstublieft, » zei Martin.
De bestuurder verstijfde.
« Pardon, meneer? »
Martin maakte zijn gordel al los.
« Ik zei stop. »
De remmen piepten. Het water spoot overal.
Hij stapte uit – zijn dure schoenen waren meteen doorweekt. Maar het maakte niet uit.
« Je hebt onderdak nodig, » zei hij.
Ze gaf geen antwoord. Ze knuffelde het kind alleen maar steviger en rilde.
Martin haalde de zilveren sleutel tevoorschijn.
« Dit is mijn thuis. Het is nu leeg. Er is eten, warmte, dekens binnen. Alstublieft. »
Ze keek hem aan alsof hij uit een andere wereld kwam.
Misschien was dat ook zo.
Of misschien wilde hij toen zo zijn. Hij legde de sleutel in haar hand, deed een stap opzij en liep zonder een woord terug naar de auto.
De deur sloot zich. De auto verdween in de regen.
En de vrouw… verdween uit zijn zicht.
Als een regendruppel – even, maar dan ook even. Altijd.
Twee weken verstreken.
Martin stond weer voor zijn villa – koffer in de hand, een gezoem in zijn oren van de lange vlucht, en een vreemde angst in zijn hart.
Er klopte iets niet.
De lichten in de ramen waren aan. De tuin zag er goed onderhouden uit.
Van binnen klonk muziek – een oud slaapliedje op de piano.
Hij wist niet waarom, maar een rilling liep door hem heen.
Hij stak de sleutel in het slot. Hij opende de deur.
En verstijfde.
De deur van de villa ging open met een vertrouwde klik, maar wat Martin Delacroix op dat moment voelde, was volkomen nieuw. Er hing een warmte in de lucht – niet fysiek, maar emotioneel. Het huis, dat jarenlang slechts een plek was geweest, voelde plotseling levend aan.
Zacht middaglicht stroomde door de gordijnen de woonkamer in. Een deken en een teddybeer lagen op de bank. In de hoek speelde zachtjes een piano – een oud slaapliedje dat Martin al van jongs af aan kende. In plaats van boeken over financiën en recht stonden er sprookjes, prentenboeken en kleurboeken op de planken.
Martin kwam langzaam binnen. De geur van vers brood en munt kwam uit de keuken. Op tafel stonden twee kopjes thee. Eén, zijn favoriete porselein. De andere, een eenvoudige rode. De thee was nog heet.
“Goedemorgen…” zei een zachte stem.
Wordt vervolgd op de volgende pagina 👇
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Advertentie
