Ik woon in een klein stadje in een tweekamerappartement met een prachtig uitzicht op het park. Mijn familie komt vaak op bezoek. Deze keer belde mijn nicht me en vroeg of zij en haar gezin een week bij me konden logeren. Natuurlijk stemde ik toe, want ik miste mijn familie enorm.
We bespraken de dag van hun aankomst. Ik bereidde alles voor op hun bezoek. Helaas kon ik geen vrij nemen, maar ik was niet boos… We konden ‘s avonds praten en wandelen in het park. Ik maakte een aparte kamer klaar voor mijn familie. We aten samen in een warme sfeer en gingen daarna in ons eigen bed slapen.
Vanochtend werd ik vroeg wakker om ontbijt te maken voordat ik naar mijn werk ging. Ik gaf mijn zus de sleutels van het appartement en zei dat ze zich thuis mochten voelen. Dat bleek een grote vergissing. Die avond, toen ik thuiskwam van mijn werk met een enorme tas vol lekkers voor de kinderen, was ik sprakeloos toen ik binnenkwam. Ik had nog nooit zo’n rommel gezien. Al mijn spullen lagen verspreid, van de gang tot de keuken.
Overal zaten vlekken, en wie weet waar ze vandaan kwamen. De gootsteen was een berg afwas. En naast de prullenbak lagen een paar gebroken glazen. Ik kon mijn emoties niet bedwingen. Ik herinnerde mijn familie er botweg aan dat je thuis voelen niet betekent dat je een puinhoop bent! Ze beloofden alles op te ruimen. Omdat ik geen zin meer had in eten, besloot ik naar mijn kamer te gaan en tv te kijken.
