De zaal was onherkenbaar: in het gedempte licht en onder het gewicht van het emotionele applaus trilde de sfeer. Sara liet haar hart spreken in elke noot, in elke regel. En Thomas’ delicate akkoorden vormden een brug tussen verleden en heden, tussen droom en werkelijkheid.
Na « O my beautiful one » en een storm van applaus verliet Sara het podium niet. Ze zong een rustig, nostalgisch lied – « Over the Prut Valley » – en haar stem, die steeds sterker werd, ontroerde de zielen. De melodie bracht tranen in de ogen van vrouwen: vrouwen bloosden, mannen keken in gedachten verzonken, ver weg.
Plotseling kwam Robert, de originele performer, op Sarah af – nog steeds met het glas in zijn hand en een lege blik in zijn ogen. Hij hief het glas en fluisterde zachtjes:
– Je hebt me niet uitgelachen… je hebt me iets teruggegeven dat ik al lang geleden verloren ben.
Sara verstijfde even. Sommigen in het publiek vielen stil. Ze besefte al snel dat Robert – ondanks zijn fouten – nog steeds een mens was. Zijn blik, gevuld met tranen en nederigheid, drukte dankbaarheid uit.
Thomas besefte dat het podium een ware ontmoeting was geworden – een duel tussen licht en schaduw. Hij streek zachtjes met zijn vingers over de snaren – een uitnodiging voor Sarah om mee te zingen.
« Dank je, Thomas, » fluisterde ze met een glimlach.
Deze keer greep ze niet naar een volksmelodie, maar naar iets persoonlijks – een lied geschreven in eenzaamheid, geïnspireerd door een herinnering aan haar grootmoeder:
« En als de hemel over mijn spoor huilde,
zou het Lied mijn mantel van licht zijn.
Ik hoor zijn stem – een echo in mijn ziel,
die me zegt te vliegen, nooit op te geven. »
De zaal werd stil. De tijd stond stil. Emoties verspreidden zich door het publiek. Sommigen huilden openlijk, anderen klampten zich vast aan de handen van hun dierbaren.
Nadat het lied was afgelopen, klonk er opnieuw applaus – ditmaal vol dankbaarheid en zuivering.
Achter de schermen leunde Robert tegen de muur. Een enkele traan rolde over zijn wang. Hij vergat de alcohol, de schaamte en het falen – even voelde hij zich menselijk.
De heer Hartman verliet het podium met tranen in zijn ogen en een verlegen glimlach:
« Wat heb ik gedaan? Je hebt me geleerd dat muziek geen bevlieging is. Het is helend. »
Sara antwoordde met een warme glimlach:
