Sara antwoordde met een warme glimlach:
– Muziek is leven.
Ze liep tussen de tafels door en boog voor de gasten. Ze herkende gezichten – degenen die boos waren vertrokken, waren teruggekeerd. Degenen die alleen waren gekomen om te eten, waren vertrokken met een verhaal in hun hart.
Buiten het podium omhelsde Thomas haar stevig. Ze zeiden niets – dat moment sprak boekdelen. Een nieuw pad begon: vriendschap, misschien wel liefde. Een relatie geboren uit muziek.
Na een paar minuten keerden Sara en Thomas terug naar het podium. Robert, in de hoek, hief zijn glas en zei:
– Goed gedaan, Sarah.
Sara liep naar de microfoon en zei:
« Dank je wel. Toen ik hier kwam, wist ik niet of ik nog kon zingen. Vandaag weet ik het: muziek en je kunnen helen. »
De lokale pers berichtte over een « wonder in het café ». Dhr. Hartman bood Sara een vaste baan aan. Ze accepteerde.
Na verloop van tijd vormden zij en Thomas een duo: hij componeerde, zij schreef de teksten. Samen organiseerden ze een benefietconcert, muziekworkshops voor kinderen op het platteland en nog veel meer.
Op een ochtend in een café zei Hartman:
« Sara, ik wil dat je hier niet alleen zingt… maar ook de ziel van deze plek bent. Zullen we samen een muzieksalon openen? »
Sarah glimlachte:
– Met plezier.
Zo ontstond het « Huis van de Muziek » – een plek waar ‘s avonds liederen, poëzie en gesprekken klonken. Intieme momenten, vol betekenis.
Sara, ooit een vluchteling, werd een stem die inspireerde, genas en verenigde. Ze vond niet alleen zichzelf, maar ook de betekenis van het delen van haar eigen licht.
