« Wie denk je wel dat je bent?! » riep Gustav met schuim op zijn mond. « Je kijkt me aan alsof je een belangrijk iemand bent! Gooi je vuilnis weg en ga weg! »
Zofia bewoog niet. Ze keek hem in de ogen met een kalmte die hem woedend maakte. Ze reageerde niet. Ze draaide zich waardig om en verliet de kamer met een emmer en dweil. Maar achter die onopvallende façade broeide al een plan. Ze had genoeg informatie, observaties en vermoedens om te weten waar ze moest toeslaan.
Diezelfde avond, in een gehuurd appartement vlakbij het bedrijf, spreidde Zofia de aantekeningen voor zich uit: twijfelachtige contracten, fictieve dienstverbanden, verspilling van middelen en een compleet gebrek aan management. Ze wist wat ze moest doen. De volgende dag zou ze niet met een dweil, maar met documenten terugkomen.
Een paar dagen later verscheen Zofia op een bestuursvergadering. Gekleed in een elegant pak, haar haar in een staart en haar ogen vol vastberadenheid. De medewerkers, die haar alleen als schoonmaakster kenden, staarden haar verbijsterd aan. Gustaw verbleekte bij haar aanblik.
“Wat doe je hier?!” kreunde hij.
Zofia liep naar hem toe en zei met een kalme, vastberaden stem:
— Tijd om de waarheid onder ogen te zien. En op te ruimen. Maar deze keer niet met een dweil.
Ze gooide een dikke ordner op tafel. De documenten lagen verspreid voor iedereen.
« Wat heeft dat te betekenen?! » gromde Gustav.
« Dit, meneer de directeur, is het bewijs. Opgeblazen kosten. Fictieve aankopen. Contracten met spookbedrijven. Allemaal door u ondertekend. »
De zaal viel stil. De bestuursleden wisselden een blik uit. Een oudere man met een dikke bril zette zijn bril af en vroeg:
— Wie ben jij eigenlijk?
Zofia richtte zich op.
« Mijn naam is Zofia Dumont. Ik ben de dochter van Robert Dumont, de oprichter van dit bedrijf. Vanaf vandaag vervul ik de rol van interim-directeur op basis van een volmacht van mijn vader. »
Een verbaasd gemompel ging door de hal. Gustavs gezicht werd grauw.
« Dit is een grap! » schreeuwde hij. « Je hebt er geen recht op! »
Zofia heeft een notariële volmacht aangevraagd.
« Ja. En ik heb bewijs. En ik heb ook externe accountants die elke pagina van dit rapport zullen bevestigen. Wilt u hen bellen? »
Gustav probeerde te lachen, maar zijn lach was hol.
– Ben je gek…
— Nee. Ik ben gewoon voorbereid.
In de daaropvolgende weken voerde Zofia een grondige schoonmaakbeurt uit binnen het bedrijf. Ze ontsloeg alle vrienden en familieleden van Gustaw, reorganiseerde belangrijke afdelingen en implementeerde een nieuw financieel controlesysteem. Ze sprak persoonlijk met elke medewerker, luisterde, stelde vragen en maakte aantekeningen.
Aanvankelijk keken mensen haar met wantrouwen aan, maar al snel kregen ze respect voor haar. Ze zagen dat ze vóór iedereen arriveerde en als laatste vertrok. Ze schreeuwde niet. Ze vernederde haar niet. Maar niemand durfde tegen haar te liegen – ze wist alles.
