« Vier kinderen?! Neem ze mee en rot op! Dit pik ik niet! », riep mijn man uit.

De deur vloog open en liet een koude bries binnen. De man verstijfde, zijn schouders stijf, een bijna lege fles in zijn hand. Vier geïmproviseerde wiegjes stonden in de middelste ruimte. Toen ademde hij uit: « Wat is dit in vredesnaam voor circus… »

De bevalling duurde achttien uur, vol geschreeuw, zweet en bloed. De eerste kreet was van Petya. Daarna kwamen Masha, Lena en toen Oleg. De wereld sloot zich in ongeveer vier kleine, zwakke maar aanhoudende ademhalingen. « Ze zijn er allemaal… levend, » mompelde de moeder, haar ogen donker maar stralend.

De man stond toen in de gang, zijn blik vluchtig. Zijn gesloten gezicht verraadde een definitieve breuk. « Dit is niet mijn leven, » voordat hij de nacht in liep. Hij sloeg de deur niet dicht, maar liet een enorme leegte achter.

In de uren die volgden, arriveerden er vrouwen uit het dorp. Galina veegde de met bloed bedekte vloer aan, terwijl Nina de lakens begon te verschonen. Klava, de grootmoeder, bracht een hete pot. Geen woord was overbodig. « Je laat een vrouw op dit soort momenten niet alleen , » fluisterde ze.