Ze zeiden dat liefde alles overwint. Maar niemand zei ooit dat liefde ook kan vernietigen — langzaam, als vergif dat je iedere dag een beetje meer verzwakt.
Mijn man en ik waren 22 jaar getrouwd. We hadden alles meegemaakt: financiële moeilijkheden, verlies, blijdschap, kinderen… en toch bleef onze band sterk. Tot die ene dag, waarop zijn gezondheid begon af te nemen.
Hij kreeg een zware longontsteking. Het sloeg hard toe. Zijn lichaam werd zwak. Ik was dag en nacht bij hem. Ik waste hem, voedde hem, zat aan zijn bed wanneer hij sliep. Maar ik was ook uitgeput. Mijn werk, het huishouden, de kinderen… het werd te veel.
Een buurvrouw raadde me aan:
« Neem een hulp in huis. Al is het maar tijdelijk. Je kunt dit niet alleen blijven dragen. »
En zo kwam Nora in ons leven. Een 24-jarige vrouw, stil, bescheiden, met zachte ogen en beleefde manieren. Ze werkte voorheen als huishoudhulp bij een ouder koppel, dus ik dacht: Waarom niet?
🍵 Het begin van iets donkers
In het begin was alles prima. Nora hielp me in het huishouden, bracht thee naar mijn man, las hem voor. Ik was haar dankbaar — haar aanwezigheid gaf mij de kans om te ademen.
Maar toen begon ik dingen op te merken. Kleine dingen.
Mijn man, die nauwelijks sprak, lachte plots als zij binnenkwam.
Hij wilde alleen haar soep eten. Alleen haar handen mochten zijn voorhoofd deppen.
En eens, toen ik de kamer binnenkwam, trok hij snel de dekens omhoog alsof hij iets wilde verbergen.
Mijn hart begon te bonzen. Maar ik wilde mezelf niet gek maken. Hij is ziek, hij heeft aandacht nodig, hield ik mezelf voor.
Tot ik op een avond vroeg thuiskwam van de apotheek.
