De regen sloeg tegen New York City, vervaagde scherpe hoeken in het grijze canvas, en de weerspiegelingen dansten op het gladde asfalt. Alexander Grayson merkte de stortbui nauwelijks op. In zijn luxe auto was het ritmische tikken van de druppels op de voorruit slechts achtergrondgeluid, terwijl hij in gedachten zijn volgende verkooppraatje uitwerkte. Als CEO van een van de grootste financiële imperiums van de stad was precisie zijn religie. Emoties speelden geen rol in zijn wereld: alleen efficiëntie, controle en macht.
Bij het rode stoplicht ving Alexanders blik een onsamenhangend beeld op. Een jonge vrouw stond op de hoek van de straat met een kind in haar armen, doorweekt door de storm, haar lichaam om het kind heen gebogen om het te beschermen. Ze had geen paraplu, alleen een versleten, doorweekte jas, en haar trillende armen klemden zich in wilde wanhoop om het kind heen.
Hij zag haar in de achteruitkijkspiegel, haar ogen leeg maar brandend met een subtiel vuur. In haar hand hing een bungelend kartonnen bordje met de tekst: « Help! We hebben voedsel en onderdak nodig. »
Iets trok aan hem – een vergeten fragment uit zijn eigen verleden, waar hij zichzelf zelden naar toe liet terugkeren. Herinneringen aan koude nachten, lege borden en de bittere strijd om aan de armoede te ontsnappen, doken op als spoken in de mist.
Het licht stond op groen. De bestuurder ging zitten, klaar om weg te rijden.
