Mijn naam is Elizabeth. Ik hou van mijn leven.
Ik heb een carrière opgebouwd als marketingconsultant waar ik trots op ben. Het betekent dat ik praktisch op luchthavens woon – maar dat is oké. Alleen al vorig jaar vloog ik naar veertien verschillende steden om bedrijven te helpen hun merkstrategie te verfijnen. Hotelontbijten zijn mijn tweede natuur geworden, en mijn frequent flyer miles zijn bijna net zo indrukwekkend als mijn LinkedIn-profiel.
“Wéér een vliegveld?” plaagt mijn moeder.
“Je bent net een moderne nomade.”
En ze heeft gelijk. Maar ik glimlach altijd en zeg: “Het is het waard.” Want dat is het ook.
Ik heb iets opgebouwd dat voor mij telt: financiële onafhankelijkheid, professioneel respect, en een levensstijl die ik zelf heb gekozen.
Maar er is één constante met wie ik nooit heb gekozen te leven: diabetes type 1.
🩸 Mijn onzichtbare reisgezel
Ik kreeg de diagnose toen ik twaalf jaar oud was. Mijn lichaam maakt geen insuline aan – wat betekent dat ik afhankelijk ben van injecties, voortdurende monitoring, en snelle beslissingen om gezond te blijven. Als mijn bloedsuikerspiegel daalt of stijgt, kan dat in minuten levensbedreigend worden.
Mijn arts zei ooit tegen me: “Het is geen beperking. Het is gewoon iets waar je mee moet leren omgaan.” En dat is wat ik doe. Elke dag. Overal. Altijd.
Ik reis met glucosetabletten, insuline, snacks, een glucosemeter, en een vast ritme van herinneringen op mijn smartwatch. Ik ben voorzichtig, maar ik laat me nooit tegenhouden.
De meeste mensen in mijn omgeving begrijpen het. Mijn baas plant pauzes tijdens lange vergaderingen. Mijn vrienden weten waarom ik soms ineens moet eten. Zelfs het cabinepersoneel is meestal begripvol – als ik het uitleg.
Maar af en toe… kom je iemand tegen die het niet snapt. Of erger: die het niet wil snappen.
✈️ Vlucht naar Seattle: geen ruimte voor empathie?
Wordt vervolgd op de volgende pagina 👇
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
