Het meisje knikte en klemde haar versleten teddybeer stevig vast. « Mijn buik doet zo’n pijn, » fluisterde ze, terwijl er tranen in haar ogen opwelden.
« Laten we je eens bekijken, oké? » stelde José haar gerust en leidde haar voorzichtig naar de veranda. « De ambulance is onderweg. »
Het huis was stil, alleen onderbroken door het zwakke gezoem van de televisie, die nog steeds tekenfilms afspeelde. Liliana’s moeder lag bewusteloos en roerloos op de bank, haar gezicht bleek en vertrokken. José voelde een steek in zijn hart bij de aanblik ervan, maar hij concentreerde zich op Liliana, die onmiddellijk hulp nodig had.
Een paar minuten later arriveerden de hulpdiensten en werd Liliana snel onderzocht en naar het ziekenhuis gebracht. Toen José wegging, rook hij een vreemde geur in de lucht, moeilijk te lokaliseren maar verontrustend. Hij noteerde het om te vertellen aan de rechercheurs die binnenkort het huis zouden doorzoeken.
In het ziekenhuis begonnen de artsen snel met de behandeling van Liliana. Het medisch personeel, gewend aan spoedgevallen, was zichtbaar ontroerd door de benarde situatie van het meisje. Ze ontdekten al snel de oorzaak van Liliana’s pijn: ze had een substantie ingeslikt die hevige winderigheid en ongemak veroorzaakte. De behandeling was ingewikkeld, maar gelukkig niet levensbedreigend
